بیماری میاستنی گراویس چیست؟

میاستنی گراویس (MG) یک اختلال عصبی عضلانی است که باعث ضعف در عضلات اسکلتی می شود، ماهیچه هایی که بدن شما برای حرکت از آنها استفاده می کند. زمانی اتفاق می افتد که ارتباط بین سلول های عصبی و ماهیچه ها مختل می شود. این اختلال از بروز انقباضات مهم عضلانی و در نتیجه ضعف عضلانی جلوگیری می کند.

مطالعه مقاله بهترین جراح مغز و اعصاب در تهران

علائم میاستنی گراویس چیست؟

ضعف عضلانی ناشی از میاستنی گراویس با استفاده از عضله آسیب دیده بدتر می شود. از آنجایی که علائم معمولاً با استراحت بهبود می یابند، ضعف عضلانی می تواند ظاهر شود و از بین برود. با این حال، علائم به مرور زمان پیشرفت می‌کنند و معمولاً طی چند سال پس از شروع بیماری به بدترین حالت خود می‌رسند.

اگرچه میاستنی گراویس می تواند بر هر یک از عضلاتی که به طور داوطلبانه کنترل می کنید تأثیر بگذارد، گروه های عضلانی خاصی بیشتر از سایرین تحت تأثیر قرار می گیرند.

ماهیچه های چشم

در بیش از نیمی از افرادی که به میاستنی گراویس مبتلا می شوند، اولین علائم و نشانه های آنها شامل مشکلات چشمی است، مانند:

  • افتادگی یک یا هر دو پلک (پتوز)
  • دوبینی که ممکن است افقی یا عمودی باشد و با بسته شدن یک چشم بهبود می یابد یا برطرف می شود.

عضلات صورت و گلو

در حدود ۱۵ درصد از افراد مبتلا به میاستنی گراویس، اولین علائم شامل عضلات صورت و گلو می شود که می تواند:

  • صحبت کردن را مختل کند. بسته به اینکه کدام ماهیچه تحت تاثیر قرار گرفته است، گفتار شما ممکن است نازک یا تو دماغی به نظر برسد.
  • باعث مشکل در بلع شود. ممکن است به راحتی باعث خفگی شود و خوردن، نوشیدن یا خوردن قرص را دشوار کند. در برخی موارد، مایعاتی که می خواهید قورت دهید از بینی شما خارج می شود.
  • جویدن را تحت تأثیر قرار دهد. ماهیچه های مورد استفاده برای جویدن ممکن است در نیمه غذا خوردن دچار خستگی شوند، به خصوص اگر چیز سفتی میجوید، مانند استیک.
  • حالات چهره را تغییر دهد.

عضلات گردن و اندام

میاستنی گراویس همچنین می تواند باعث ضعف در گردن، بازوها و پاها شود. ضعف در پاهای شما می تواند بر نحوه راه رفتن شما تأثیر بگذارد. ضعیف شدن عضلات گردن باعث می شود که سرتان را به سختی نگه دارید.

علائم میاستنی گراویس چیست؟​

بحران میاستنی گراویس چیست؟

بحران میاستنی یک اورژانس پزشکی است که زمانی اتفاق می‌افتد که ماهیچه‌هایی که تنفس را کنترل می‌کنند ضعیف می‌شوند تا جایی که افراد برای کمک به تنفس به یک دستگاه تنفس مصنوعی نیاز دارند. ممکن است در اثر عفونت، استرس، جراحی یا واکنش نامطلوب به دارو ایجاد شود. تقریباً ۱۵ تا ۲۰ درصد افراد مبتلا به میاستنی گراویس حداقل یک بحران میاستنی را تجربه می کنند. با این حال، تا نیمی از افراد ممکن است هیچ دلیل آشکاری برای بحران میاستنی خود نداشته باشند. نشان داده شده است که برخی داروها باعث میاستنی گراویس می شوند. با این حال، گاهی اوقات این داروها ممکن است همچنان استفاده شوند، اگر درمان یک بیماری زمینه ای مهم تر باشد.

علل ابتلا به میاستنی گراویس چیست؟

۱. آنتی بادی ها

اعصاب شما با آزاد کردن مواد شیمیایی (انتقال‌دهنده‌های عصبی) که دقیقاً در محل‌های گیرنده سلول‌های ماهیچه‌ای در محل اتصال عصب-عضله قرار می‌گیرند، با ماهیچه‌های شما ارتباط برقرار می‌کنند.

در بیماری میاستنی گراویس، سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی هایی تولید می کند که بسیاری از محل های گیرنده ماهیچه های شما را برای انتقال دهنده عصبی به نام استیل کولین مسدود کرده یا از بین می برد. با مسدود شدن مکان‌های گیرنده، ماهیچه‌های شما سیگنال‌های عصبی کمتری دریافت می‌کنند و در نتیجه باعث ضعف می‌شوند.

آنتی بادی ها همچنین می توانند عملکرد پروتئینی به نام تیروزین کیناز که گیرنده ویژه عضلانی است را که گاهی به آن MuSK می گویند، مسدود کنند. این پروتئین در تشکیل اتصال عصب به ماهیچه نقش دارد. آنتی بادی علیه این پروتئین می تواند منجر به میاستنی گراویس شود. آنتی بادی ها علیه پروتئین دیگری به نام پروتئین مرتبط با لیپوپروتئین ۴ (LRP4) می توانند در ایجاد این وضعیت نقش داشته باشند. به این نوع میاستنی گراویس، میاستنی گراویس سرونگاتیو یا میاستنی گراویس آنتی بادی منفی می گویند. به طور کلی، محققان فرض می‌کنند که این نوع از میاستنی گراویس پایه خود ایمنی دارند، اما آنتی‌بادی‌های درگیر هنوز قابل تشخیص نیستند.

۲. غده تیموس

غده تیموس بخشی از سیستم ایمنی بدن شما است که در قسمت بالایی قفسه سینه زیر استخوان سینه شما قرار دارد. محققان بر این باورند که غده تیموس باعث تحریک یا حفظ تولید آنتی بادی هایی می شود که استیل کولین را مسدود می کنند.

غده تیموس که در دوران نوزادی بزرگ است، در بزرگسالان سالم کوچک است. با این حال، در برخی از بزرگسالان مبتلا به میاستنی گراویس، غده تیموس به طور غیر طبیعی بزرگ است. برخی از افراد مبتلا به میاستنی گراویس نیز دارای تومورهای غده تیموس (تیموما) هستند. معمولا تیموما سرطانی (بدخیم) نیستند، اما می توانند سرطانی شوند.

۳. علل دیگر

به ندرت، مادران مبتلا به میاستنی گراویس دارای فرزندانی هستند که با میاستنی گراویس (میاستنی گراویس نوزادی) متولد می شوند. اگر به موقع درمان شود، کودکان معمولاً ظرف دو ماه پس از تولد بهبود می یابند.

برخی از کودکان با یک نوع نادر و ارثی میاستنی گراویس به دنیا می آیند که به آن سندرم میاستنی مادرزادی می گویند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر مشکلات زیر را تجربه می کنید بهتر است با پزشک خود صحبت کنید:

  • دشواری در نفس کشیدن
  • تاری دید
  • مشکلات در بلع
  • مشکلات متعدد جویدن
  • سختی در راه رفتن

درمان میاستنی گراویس چیست؟

درمان های خاصی برای میاستنی گراویس وجود دارد که بر اساس بررسی موارد زیر توسط پزشک تعیین می شود:  

  • سن
  • سلامت کلی و سابقه پزشکی بیمار
  • شدت مریضی
  • چقدر خوب می‌تواند با رویه‌ها یا درمان‌های خاص همکاری کند
  • انتظار می رود این وضعیت چقدر طول بکشد
  • نظر یا ترجیح بیمار

اما باید بدانید که هیچ درمان قطعی برای میاستنی گراویس وجود ندارد، اما علائم اغلب قابل کنترل هستند. میاستنی گراویس یک بیماری پزشکی مادام العمر است. تشخیص زودهنگام کلید مدیریت این بیماری است.

هدف از درمان افزایش عملکرد و تقویت عضلات و جلوگیری از مشکلات بلع و تنفس است. اکثر افراد مبتلا به این عارضه می توانند قدرت عضلانی خود را بهبود بخشند و زندگی عادی یا تقریباً عادی داشته باشند. در موارد شدیدتر، ممکن است به کمک اضافی برای تنفس و غذا خوردن نیاز باشد.

درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

دارو

ممکن است از داروهای آنتی کولین استراز، استروئیدها یا داروهایی که پاسخ سیستم ایمنی را سرکوب می کنند (داروهای سرکوب کننده ایمنی) استفاده شود.

تیمکتومی

تیمکتومی نوعی عمل جراحی برای برداشتن غده تیموس است. نقش غده تیموس در میاستنی گراویس به طور کامل شناخته نشده است و تیمکتومی ممکن است علائم را بهبود بخشد یا نبخشد. با این حال، علائم در بیش از ۷۰٪ از افرادی که سرطان تیموس ندارند، احتمالاً با تغییر پاسخ سیستم ایمنی کاهش می یابد.

پلاسمافرزیس

 روشی است که آنتی بادی های غیرطبیعی را از خون حذف می کند و خون را با آنتی بادی های طبیعی خون اهدایی جایگزین می کند.

ایمونوگلوبولین

 یک فرآورده خونی است که به کاهش حمله سیستم ایمنی بدن به سیستم عصبی کمک می کند. این فرآورده به صورت داخل وریدی (IV) داده می شود.

پیش آگهی بلند مدت میاستنی گراویس چیست؟

پیش آکهی بلند مدت میاستنی گراویس به عوامل زیادی بستگی دارد. برخی از افراد فقط علائم خفیفی خواهند داشت. در حالی که برخی دیگر ممکن است در نهایت ویلچرنشین شوند. با پزشک خود در مورد اینکه چه کاری می توانید انجام دهید تا شدت میاستنی گراویس خود را به حداقل برسانید، صحبت کنید. درمان زودهنگام و مناسب می تواند پیشرفت بیماری را در بسیاری از افراد محدود کند.

ام آر اسپکتروسکوپی چیست؟

آیا تا به حال درباره‌ی ام آر اسپکتروسکوپی چیزی خوانده یا شنیده‌اید؟ پس در ادامه مقاله با ما همراه باشید تا باهم درباره‌ی ام آر اسپکتروسکوپی، دلایل انجام، تاریخچه، خطرات و نحوه انجام آن بیشتر بدانیم.

آشنایی با بهترین جراح مغز و اعصاب در تهران

ام آر اسپکتروسکوپی چیست؟

طیف‌سنجی تشدید مغناطیسی (MRS) یک تست تشخیصی غیرتهاجمی برای اندازه‌گیری تغییرات بیوشیمیایی در مغز، و به‌ویژه تشخیص وجود تومورها است. به عبارتی دیگر، در حالی که تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) محل آناتومیک تومور را شناسایی می‌کند، ام آر اسپکتروسکوپی ترکیب شیمیایی بافت طبیعی مغز را با بافت غیرطبیعی تومور مقایسه می‌کند. این آزمایش همچنین می‌تواند برای تشخیص تغییرات بافتی در سکته مغزی و صرع استفاده شود.

تاریخچه‌ام آر اسپکتروسکوپی

ام آر اسپکتروسکوپی برای اولین بار توسط دو گروه و در بررسی بافت‌های زیستی استفاده شد. ماه و ریچارد، در سال ۱۹۷۳ با استفاده از ام آر اسپکتروسکوپی به بررسی گلبول‌های قرمز پرداختند و گروه دوم، هولت و همکارانش در سال ۱۹۷۴  از ام آر اسپکتروسکوپی برای بررسی عضله پا ملتهب در موش‌ها استفاده کردند.

ام آر اسپکتروسکوپی چگونه کار می‌کند؟

ام آر اسپکتروسکوپی بر روی دستگاه MRI معمولی انجام می‌شود. اسکن MRI از یک آهنربای قدرتمند، امواج رادیویی و یک کامپیوتر برای ایجاد تصاویر دقیق استفاده می‌کند. طیف‌سنجی یا اسپکتروسکوپی مجموعه‌ای از آزمایشات است که به اسکن MRI مغز یا ستون فقرات شما اضافه می‌شود تا متابولیسم شیمیایی یک تومور مشکوک را اندازه‌گیری کند.

ام آر اسپکتروسکوپی مولکول‌هایی مانند یون‌های هیدروژن یا پروتون‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کند. طیف‌سنجی پروتون رایج‌تر است و بیشتر استفاده می‌شود. چندین متابولیت یا محصولات متابولیسم مختلف وجود دارد که می‌توان آن‌ها را برای افتراق بین انواع تومورها اندازه‌گیری کرد:

  • آمینواسید
  • لیپید
  • لاکتات
  • آلانین
  • -N استیل آسپارتات
  • کولین
  • کراتین
  • میو اینوزیتول

فرکانس این متابولیت ها بر حسب واحدهایی به نام قسمت در میلیون (ppm) اندازه‌گیری می‌شود و بر روی یک نمودار به صورت قله‌هایی با ارتفاع متغیر ترسیم می‌شود. با اندازه‌گیری پی پی‌ام هر متابولیت و مقایسه آن با بافت طبیعی مغز، نورو رادیولوژیست یا متخصص عصبی می‌تواند نوع بافت موجود را تعیین کند.

ام آر اسپکتروسکوپی می‌تواند برای تعیین نوع تومور و بدخیم یا خوش‌‌خیم بودن آن مورد استفاده قرار گیرد و بین عود تومور و نکروز تشعشع تمایز قائل شود.

چه کسی‌ام آر اسپکتروسکوپی را انجام می‌دهد؟

یک تکنسین رادیولوژی‌ام آر اسپکتروسکوپی را در مجموعه MRI و در بخش رادیولوژی بیمارستان یا یک مرکز تصویربرداری سرپایی انجام می‌دهد.

چگونه باید برای ام آر اسپکتروسکوپی آماده شد؟

  • از مصرف نوشیدنی‌های کافئین دار خودداری کنید.
  • لباس راحت بپوشید زیرا باید حدود ۳۰ دقیقه بی‌حرکت دراز بکشید.
  • از پوشیدن جواهرات و فلزات و به همراه داشتن کارت‌های اعتباری خودداری کنید.

در طول ام آر اسپکتروسکوپی چه اتفاقی می‌افتد؟

هنگام ام آر اسپکتروسکوپی شما روی یک تخت متحرک دراز می‌کشید و سرتان را روی تکیه‌گاه سر قرار می‌دهید و بازوهایتان را در کنار بدنتان می‌گذارید. سپس یک دستگاه آنتنی به نام “کویل” در قسمت بالا یا اطراف ناحیه‌ای از بدن که قرار است تصویربرداری شود قرار می‌گیرد. این دستگاه برای تهیه واضح‌ترین تصویر از منطقه‌ای که قرار است عکس‌برداری کند ساخته شده است. هنگامی‌که در وضعیت مناسب قرار گرفتید، تخت به‌آرامی وارد میدان مغناطیسی می‌شود. در ادامه‌ی آزمایش هر بار چند دقیقه یک‌بار صدای تق مانندی را خواهید ‌شنید. این صدای عکس‌هایی است که گرفته می‌شود. ممکن است برای بهبود و تقویت تصاویر، رنگ کنتراست (گادولینیم) به بازو به سور مستقیم یا از طریق IV تزریق شود.

از آنجایی که‌ ام آر اسپکتروسکوپی به آزمایش‌های خاصی روی تومور یا ضایعه می‌پردازد، ممکن است کمی بیشتر از MRI ​​معمولی طول بکشد. پس سعی کنید که آرام باشید و تا حد امکان بی‌حرکت دراز بکشید. زیرا هر حرکتی در طول این مدت تصویر را تار می‌کند.

ام آر اسپکتروسکوپی چه خطراتی دارد؟

طیف‌سنجی MRI و ام آر اسپکتروسکوپی بسیار ایمن هستند و هیچ خطر شناخته‌شده‌ای مرتبط با میدان مغناطیسی یا امواج رادیویی استفاده شده توسط دستگاه وجود ندارد. برخی از افراد به ماده حاجب حساس هستند و ممکن است واکنش آلرژیک از خودشان نشان دهند. اما به‌طور کل تمام عوامل کنتراست مورد تأیید FDA هستند.

برخی شرایط خاص، استفاده از میدان مغناطیسی را محدود می‌کند، بنابراین مهم است که در صورت وجود هر یک از موارد زیر پزشک خود را مطلع کنید:

  • ضربان ساز قلب یا دریچه مصنوعی قلب
  • وجود صفحه فلزی، پین، یا سایر ایمپلنت‌های فلزی داخل بدن
  • دستگاه داخل رحمی مانند کاپر ۷-آی‌یو‌دی
  • مصرف انسولین یا سایر داروهای مشابه
  • کلیپ‌های آنوریسم
  • کاشت حلزون یا سایر وسایل شنوایی
  • سابقه استخدام به‌عنوان فلزکار
  • خط چشم دائمی (خال‌کوبی)

هر ماده فلزی رو و یا داخل بدن شما می‌تواند بر کیفیت تصاویر و مقادیر به‌دست‌آمده تأثیر بگذارد. همچنین این ماده فلزی ممکن است بعد از قرارگیری در میدان مغناطیسی باعث ناراحتی یا آسیب به شما شود و امکان تصویربرداری را از بین ببرد.

همچنین اگر باردار هستید، باید به پزشک و یا گروه مراقبت‌های بهداشتی خود اطلاع دهید. کالج رادیولوژی آمریکا، انجام اسکن MRI را در سه‌ماهه اول بارداری توصیه نمی‌کند. اگرچه که هیچ تحقیق قطعی وجود ندارد که نشان دهد طیف‌سنجی MRI یا ام آر اسپکتروسکوپی نباید در طول سه‌ماهه دوم و سوم انجام شود، اما برای انجام ام آر اسپکتروسکوپی باید یک دستور کتبی از متخصص زنان بگیرید.

چگونه می‌توانم نتایج ام آر اسپکتروسکوپی را دریافت کنم؟

متخصص مغز و اعصاب نتایج ام آر اسپکتروسکوپی را تجزیه و تحلیل می‌کند. برنامه‌های درمانی را تنها باید بر اساس نتایج به‌دست‌آمده اجرا و پیشنهاد شوند، بنابراین مهم است که نتایج تا حد امکان دقیق باشد. رادیولوژیست فوراً نتایج شما را بررسی می‌کند و مستقیماً با پزشک ارجاع دهنده شما ارتباط برقرار می‌کند و او نیز به‌نوبه خود نتایج را با شما درمیان خواهد گذاشت.

فیزیک ام آر اسپکتروسکوپی چیست؟

اصل اساسی که درام آر اسپکتروسکوپی مورد استفاده قرار می‌‎گیرد این است که توزیع الکترون‌ها در اطراف اتم باعث ایجاد یک میدان مغناطیسی متفاوت و اعمال این میدان بر هسته‌ها (در مولکول‌های مختلف) می‌شود. این موضوع در فرکانس‌های رزونانسی کمی متفاوت است چراکه این سیگنال‌ها، به‌نوبه خود، یک سیگنال متفاوت‌تر را برمی‌گردانند. این روش با تکنیک رزونانس مغناطیسی هسته‌ای (NMR) و همان‌گونه که در شیمی تحلیلی استفاده می‌شود، یکسان است.

طیف MR را می‌توان از هر هسته دارای چرخش یا در اصطلاح NMR” فعال”، به دست آورد: پروتون‌ها، کربن ۱۳ و فسفر-۳۱ متداول‌ترین آن‌ها هستند. از ۳۱-P معمولاً برای بررسی نسبت آدنوزین تری فسفات (ATP) به فسفوکراتین و سایر متابولیت‌ها استفاده می‌شود اما می‌تواند برای ارزیابی بار انرژی سلول نیز استفاده شود.

اگر سیگنال‌ها به‌صورت خام پردازش شوند، طیف‌ها تحت تأثیر آب قرار می‌گیرند و این باعث می‌شود تمام طیف‌های دیگر نامرئی شوند. بنابراین سرکوب آب، چه از طریق بازیابی وارونگی و چه از طریق تغییر شیمیایی انتخابی (CHESS) صورت گیرد، بخشی از هر توالی MR است. اگر مهار آب موفقیت‌آمیز نباشد، می‌توان نزول شیب کلی به پایه را نشان داد که به معنی تغییر ارتفاع نسبی قله‌ها در نمودار است.

ام آر اسپکتروسکوپی (MRS) با انواعی از توالی‌های پالس انجام می‌شود. ساده‌ترین این توالی‌ها بلافاصله پس از پالس RF صورت می‌‎گیرد و شامل یک پالس ۹۰ درجه رادیویی (RF) و بدون شیب است. این سیگنال توسط سیم‌پیچ RF دریافت می‌شود. بسیاری از توالی‌های مورد استفاده برای تصویربرداری، برای طیف‌سنجی نیز استفاده می‌شوند (مانند دنباله چرخش اکو).

تفاوت مهم بین یک توالی تصویربرداری و طیف‌سنجی این است که برای طیف‌سنجی، در طی مدتی که “کویل “RF از شخص یا شی‌ء مورد معاینه سیگنال دریافت می‌کند، از شیب نمودار استفاده نمی‌شود و به‌جای استفاده از اطلاعات فرکانس (که با استفاده از شیب نمودار یا شیب فرکانس به دست می‌آیند) برای تهیه موقعیت مکانی، برای شناسایی ترکیبات شیمیایی مختلف استفاده می‌شود.

امکان‌پذیر بودن این امر به دلیل آن است که ابر الکترونی که در اطراف ترکیبات شیمیایی مختلف قرار دارد، اتم‌های رزونانسی که در طیف‌سنجی موردنظر است را بسته به نوع و موقعیت ترکیب، در درجات مختلف محافظت می‌کند. این محافظت از الکترون باعث می‌شود که فرکانس تشدید مشاهده شود و بنابراین با MR قابل‌شناسایی باشد.

 

 

همه چیزی که باید درباره عارضه آرنولد کیاری بدانید.

آیا تابه‌حال اسم بیماری آرنولد کیاری به گوشتان خورده است؟ عارضه آرنولد کیاری یک ناهنجاری ساختاری مرتبط با جمجمه و مغز است اما چندان شایع نیست. در ادامه مقاله با ما همراه باشید تا باهم درباره‌ی عارضه آرنولد کیاری بیشتر بدانیم.

آشنایی با بهترین جراح مغز و اعصاب در تهران

ناهنجاری آرنولد کیاری چیست؟

عارضه آرنولد کیاری (CM) یک ناهنجاری ساختاری در ناحیه‌ی جمجمه و مغز است. در این بیماری، بخشی از جمجمه به‌صورت غیرعادی کوچک یا بدشکل می‌شود و با فشار روی مغز باعث رانده شدن بافت مغز به سمت پایین و وارد شدن آن به کانال نخاعی می‌‌شود.

به‌عبارت‌دیگر، ناهنجاری آرنولد کیاری مخچه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. مخچه در بخش پشتی جمجه، در زیر لوب‌های پس‌سری و گیجگاهی و پشت ساقه‌ی مغز (جایی که نخاع به مغز می‌رسد) قرار دارد و وظیفه‌ی هماهنگ کردن حرکات ارادی را به عهده دارد. در ناهنجاری آرنولد کیاری، لوزه‌های مخچه جابه‌جا می‌شوند و درنتیجه بافت مخچه پایین‌تر از سطح اصلی خود و در محل خروج نخاع از مغز قرار می‌گیرد. این مشکل باعث وارد شدن فشار به کانال نخاع، مسدود شدن سیگنال‌های مغز به بدن و تجمع مایع در مغز یا نخاع می‌شود. این فشار و تجمع مایع می‌تواند علائم عصبی مختلفی ایجاد کند.

علل ناهنجاری‌ آرنولد کیاری چیست؟

ناهنجاری آرنولد کیاری معمولاً به دلیل نقص ساختاری در مغز و نخاع در طول رشد جنین اتفاق می‌افتد. اگر این ناهنجاری در مراحل جنینی ایجاد شود، به آن ناهنجاری کیاری اولیه یا مادرزادی می‌گویند. عوامل متعددی ممکن است باعث ناهنجاری آرنولد کیاری اولیه شوند که عبارت‌اند از:

  • جهش‌های ژنتیکی
  • کمبود ویتامین‌ها و مواد مغذی مناسب در رژیم غذایی مادر در دوران بارداری، مانند اسیدفولیک
  • عفونت یا تب بالا در دوران بارداری
  • قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خطرناک، مصرف داروهای غیرقانونی و الکل در دوران بارداری

تمام این موارد می‌تواند بر رشد جنین تأثیر بگذارد و باعث شود فضای استخوانی فرورفته در پایه جمجمه به‌طور غیرطبیعی کوچک شود. درنتیجه بر مخچه فشار وارد می‌شود. این جریان مایع مغزی نخاعی (مایعی که مغز و نخاع را احاطه کرده و از آن محافظت می‌کند) را مسدود می‌کند.

گاهی اوقات نیز ناهنجاری آرنولد کیاری ممکن است در بزرگ‌سالی و درنتیجه یک تصادف یا عفونت رخ دهد، هرچند این مورد نادر است. در این صورت به آن، ناهنجاری آرنولد کیاری ثانویه می‌گویند.

ناهنجاری آرنولد کیاری چه انواعی دارد؟

۵ نوع یا تیپ ناهنجاری آرنولد کیاری وجود دارد که عبارت‌اند از:

تیپ ۱

 تیپ ۱ رایج‌ترین نوع ناهنجاری آرنولد کیاری است. این تیپ قسمت تحتانی مخچه (نه تمام ساقه مغز) به نام لوزه‌ها را درگیر می‌کند.  تیپ ۱ ناهنجاری آرنولد کیاری زمانی ایجاد می‌شود که جمجمه و مغز هنوز در حال رشد هستند و علائم آن ممکن است تا سن نوجوانی یا بزرگ‌سالی ظاهر نشود. پزشکان معمولاً این وضعیت را به‌طور تصادفی در طول آزمایشات تشخیصی پیدا می‌کنند.

تیپ ۲

این تیپ که همچنین به‌عنوان ناهنجاری آرنولد کیاری کلاسیک شناخته می‌شود، هر دو بافت مخچه و ساقه مغز را درگیر می‌کند. در برخی موارد، بافت عصبی که مخچه را به یکدیگر متصل می‌کند، ممکن است تا حدی یا به‌طور کامل از بین برود.

تیپ ۳

نوع ۳ ناهنجاری آرنولد کیاری بسیار نادرتر، اما جدی‌تر از سایر تیپ‌هاست. در این تیپ، بافت مغز به سمت نخاع گسترش می‌یابد و در برخی موارد ممکن است قسمت‌هایی از مغز بیرون بزند. این حالت می‌تواند باعث نقص‌های عصبی شدید که تهدیدکننده زندگی شود. تیپ ۳ ناهنجاری آرنولد کیاری اغلب با هیدروسفالی همراه است.

تیپ ۴

این نوع از ناهنجاری شامل رشد ناقص مخچه می‌باشد که معمولاً در دوران نوزادی کشنده است.

تیپ ۰

 نوع ۰ ناهنجاری آرنولد کیاری برای برخی از پزشکان بحث‌برانگیز است زیرا حداقل تغییرات فیزیکی در لوزه‌های مخچه ایجاد می‌شود ولی بیمار در نخاع دچار سیرنکس است.

ناهنجاری آرنولد کیاری

علائم ناهنجاری آرنولد کیاری چیست؟

به‌طورکلی، هرچه بافت مغزی بیشتر به ستون فقرات فشار وارد کند، علائم شدیدتر می‌شود. افراد مبتلابه ناهنجاری آرنولد کیاری بسته به تیپ ناهنجاری و میزان تجمع مایعات و فشار روی بافت‌ها یا اعصاب می‌توانند علائم مختلفی داشته باشند.

ازآنجایی‌که ناهنجاری آرنولد کیاری مخچه را تحت تأثیر قرار می‌دهد، علائم معمولاً در زمینه‌های تعادل، هماهنگی، بینایی و گفتار ایجاد می‌شود. شایع‌ترین علامت سردرد در پشت سر است.

علائم دیگر عبارت‌اند از:

  • سرگیجه
  • گردن درد
  • بی‌حسی یا مورمور شدن دست‌ها و پاها
  • مشکل در بلع
  • ضعف در قسمت فوقانی بدن
  • از دست دادن شنوایی
  • مشکل در حفظ تعادل یا مشکل در راه رفتن

علائم کمتر شایع شامل ضعف عمومی، صدای زنگ یا وزوز در گوش، انحنای ستون فقرات، کند شدن ضربان قلب و تنفس غیرطبیعی است.

علائم در نوزادان

علائم در نوزادان مبتلابه هر تیپی از ناهنجاری آرنولد عبارت‌اند از:

  • مشکل در بلع
  • تحریک‌پذیری هنگام غذا خوردن
  • ترشح بیش‌ازحد آب دهان
  • حالت تهوع یا استفراغ
  • مشکلات تنفسی
  • گرفتگی گردن
  • تأخیر در رشد
  • مشکل در وزن گرفتن
  • ضعف بازوها

اگر نوع ۲ با هیدروسفالی همراه باشد، علائم شامل موارد زیر است:

  • بزرگ شدن غیرعادی سر
  • استفراغ
  • تشنج
  • تحریک‌پذیری
  • تأخیر در رشد
استفراغ

گاهی اوقات علائم ممکن است به‌سرعت ایجاد شوند و نیاز به درمان اضطراری دارند.

ناهنجاری آرنولد کیاری چه عوارضی دارد؟

در برخی افراد، ناهنجاری آرنولد کیاری می‌تواند به یک اختلال پیشرونده تبدیل شود و منجر به عوارض جدی شود. در برخی دیگر، ممکن است هیچ علائمی ایجاد نشود، و به هیچ درمانی نیاز نباشد. به‌طورکلی عوارضی که ممکن است درنتیجه‌ی این بیماری ایجاد شوند عبارت‌اند از:

هیدروسفالی

هیدروسفالی شرایطی است که ویژگی اصلی آن انباشته شدن بیش‌ازحد مایع مغزی نخاعی در مغز است. تجمع مایع اضافی در مغز باعث بزرگی سر و آسیب مغزی می‌شود. برای درمان این شرایط ممکن است نیاز به قرار دادن یک لوله انعطاف‌پذیر (شانت) برای منحرف کردن و تخلیه مایع مغزی نخاعی به ناحیه دیگری از بدن باشد.

اسپینا بیفیدا

اسپینا بیفیدا، وضعیتی است که در آن ستون فقرات و نخاع به‌درستی تشکیل نمی‌شود. به‌عبارت‌دیگر، در این بیماری کانال نخاعی در جنینی به شکل مناسب تکامل نمی‌یابد و بعضی از مهره‌های نخاع به‌خوبی بسته نمی‌شوند. بسته به این‌که شدت بسته نشدن مهره‌ها چه قدر باشد بخشی از عناصر حمایت‌کننده نخاع و اعصاب خارج‌شده از آن و یا خود نخاع از داخل حفره بسته نشده به بیرون درز پیدا می‌کنند. این حالت می‌تواند باعث ایجاد شرایط جدی مانند فلج شود. افراد مبتلابه ناهنجاری آرنولد کیاری نوع ۲ معمولاً دارای نوعی اسپینا بیفیدا به نام میلومننگوسل هستند.

سیرنگومیلیا

 برخی از افراد مبتلابه ناهنجاری آرنولد کیاری نیز به وضعیتی به نام سیرنگومیلیا مبتلا می‌شوند که در آن یک حفره یا کیست (سیرینکس) در ستون فقرات ایجاد می‌شود.

سندرم طناب گیرافتاده

 در این حالت نخاع به ستون فقرات می‌چسبد و باعث کشیده شدن نخاع می‌شود. این می‌تواند باعث آسیب جدی به اعصاب و ماهیچه‌ها در پایین‌تنه شود.

ناهنجاری آرنولد کیاری چه عوارضی دارد؟

ناهنجاری آرنولد کیاری اغلب در طی آزمایش‌های اولتراسوند یا هنگام تولد تشخیص داده می‌شود. اگر شما هیچ علامتی نداشته باشید، ممکن است پزشک به‌طور تصادفی آن را در آزمایش دیگری پیدا کند. نوع ناهنجاری موجود به موارد زیر بستگی دارد:

  • تاریخچه پزشکی
  • علائم
  • ارزیابی بالینی
  • تست تصویربرداری
  • معاینه فیزیکی
نشانه های ناهمجاری آرنولد کیاری

در طول معاینه فیزیکی، پزشک موارد زیر را بررسی می‌کند:

  • تعادل
  • شناخت
  • حافظه
  • مهارت‌های حرکتی
  • رفلکس‌ها
  • احساس

پزشک شما همچنین ممکن است اسکن تصویربرداری را برای کمک به تشخیص تجویز کند. تصویربرداری می‌تواند شامل اشعه ایکس، اسکن MRI و سی‌تی‌اسکن باشد. این تصاویر به پزشک شما کمک می‌کند تا به دنبال ناهنجاری در ساختار استخوان، بافت‌های مغز، اندام‌ها و اعصاب باشد.

درمان ناهنجاری آرنولد کیاری چیست؟

درمان ناهنجاری آرنولد کیاری بستگی به نوع، شدت و علائم آن دارد. درصورتی‌که هیچ علائمی نداشته باشید، پزشک احتمالاً هیچ درمانی را به‌جز نظارت و معاینه منظم و انجام ام آر آی توصیه نخواهد کرد. اگر سردرد یا انواع دیگر درد علامت اصلی باشد، ممکن است پزشک داروی مسکن برای کاهش درد تجویز کند.

در مواردی که علائم باعث به هم خوردن زندگی روزمره شود یا به سیستم عصبی بیمار آسیب وارد کند، پزشک جراحی را توصیه می‌کند. نوع جراحی و تعداد جراحی‌هایی که نیاز دارید بستگی به شرایط شما دارد.

برای بزرگسالان: در بزرگ‌سالی جراحان با برداشتن بخشی از جمجمه فضای بیشتری ایجاد می‌کنند که این باعث کاهش فشار روی ستون فقرات می‌شود. آن‌ها مغز را با بافتی از قسمت دیگر بدن شما می‌پوشانند.

جراح همچنین ممکن است از جریان الکتریکی برای کوچک کردن لوزه‌های مخچه استفاده کند. حتی ممکن است لازم باشد قسمت کوچکی از ستون فقرات برداشته شود تا فضای بیشتری ایجاد شود.

برای نوزادان و کودکان: نوزادان و کودکان مبتلابه اسپینا بیفیدا به‌منظور جابجایی نخاع و بستن فاصله پشت خود نیاز به جراحی دارند. اگر آن‌ها هیدروسفالی داشته باشند، جراح لوله‌ای را برای تخلیه مایع اضافی برای کاهش فشار نصب می‌کند. در برخی موارد این احتمال وجود دارد که یک سوراخ کوچک برای بهبود جریان مایع ایجاد کنند. به‌طورکلی جراحی برای تسکین علائم در کودکان بسیار موثر است.

466213343

آیا درمان گیاهی برای پارکینسون وجود دارد؟

آیا درمان پارکینسون با درمان گیاهی امکان‌پذیر است؟!

ازآنجاکه درمان گیاهی در ایران سابقه طولانی دارد، اغلب یکی از روش‌های درمانی است که افراد جدای از دارودرمانی برای آن مراجعه می‌کنند. درمان پارکینسون با درمان گیاهی هنوز نیاز به تحقیقات بیشتر نیاز دارد. اما در ادامه با بهترین جراح مغز و اعصاب در تهران همراه باشید تا باهم بدانیم آیا پارکینسون درمان گیاهی دارد یا خیر.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌رونده است که بر توانایی بیمار برای کنترل حرکت تأثیر می‌گذارد.

حرکات صاف و هماهنگ ماهیچه‌های بدن توسط دوپامین، ماده‌ای در مغز، امکان‌پذیر می‌شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام “مواد سیاه” تولید می‌شود. در پارکینسون، سلول‌های جسم سیاه شروع به مردن می‌کنند. هنگامی‌که این اتفاق می‌افتد، سطح دوپامین کاهش می‌یابد. اگر سطح دوپامین ۶۰ تا ۸۰ درصد کاهش پیدا کند، علائم پارکینسون ظاهر می‌شود.. علائم این بیماری معمولاً به‌آرامی شروع می‌شود و با گذشت زمان بدتر می‌شود. علائم شایع پارکینسون شامل لرزش، کندی حرکت، سفت شدن عضلات، راه رفتن ناپایدار و مشکلات تعادل و هماهنگی است. هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد اما اکثر بیماران می‌توانند با مصرف داروها کیفیت زندگی خود را حفظ کنند.

مطالعه مقله علائم بیماری پارکینسون

منظور از درمان گیاهی بیماری پارکینسون چیست؟

درمان گیاهی پارکینسون نوعی روش درمانی است که در آن از گیاهان یا عصاره‌های گیاهی برای پیشگیری و درمان بیماری‌ها و ارتقای سلامتی استفاده می‌شود. از تمام قسمت‌های گیاهان از جمله ریشه، برگ، ساقه و دانه در درمان گیاهی استفاده می‌شود، زیرا پزشکان گیاه‌پزشکی معتقدند که تمام قسمت‌های گیاهان دارویی پتانسیل درمانی دارند.

باوجوداینکه گیاهان دارویی نمی‌توانند به‌صورت قطعی بیماری پارکینسون را درمان کنند، اما می‌توانند به فرد مبتلابه پارکینسون کمک کنند تا علائم ثانویه‌ی کمتری تجربه کند مانند زوال عقل و سردرگمی و زندگی سالم‌تری داشته باشد.

چه درمان گیاهی برای پارکینسون مفید است؟

در طی سالیان اخیر مطالعات متعددی بر روی تأثیر گیاهان دارویی در درمان پارکینسون انجام‌شده است. بر اساس این مطالعات برخی از گیاهان دارویی اثرات مفیدی روی پارکینسون دارند. از جمله این گیاهان دارویی عبارت‌اند از:

دانه سویا یا Mucuna prurient

دانه سویا یکی از باارزش‌ترین و مفیدترین دانه‌های گیاهی به شمار می‌رود که ازنظر ارزش غذایی بسیار مهم و سرشار از انواع ویتامین‌ها و مواد مغذی موردنیاز بدن است. دانه سویا به‌صورت قرص برای درمان گیاهی پارکینسون موجود است.

گیاه پلی گنوم

گیاه پلی گنوم که به‌عنوان هفت‌بند ژاپنی شناخته‌شده است، گیاهی علفی است از خانواده بزرگ پلی گناسه و اسم دیگر آن فالوپیای ژاپنی می‌باشد. این‌گونه گیاه در شرق آسیا، ژاپن، چین و کره بومی رشد می‌کند و خاصیت درمانی برای طیفی از بیماری‌ها از جمله پارکینسون دارد.

گیاه جینوستما پنتافیلوم (جیاگولان)

این گیاه در جنوب مرکزی چین رشد می‌کند و برگ آن خاصیت دارویی دارد. از این دارو برای درمان بیماری‌های مختلف مانند فشارخون بالا، کلسترول پایین، بیماری‌های خود ایمنی، درد، سرطان‌ها و بیماری پارکینسون استفاده می‌شود.

گیاه جینسینگ

جینسینگ یکی از پرمصرف‌ترین گیاهان دارویی است و در درمان مخصوصا درمان گیاهی پارکینسون و رفع بسیاری از مشکلات نقش به سزایی دارد. گیاه جینسینگ که به گیاه انرژی‌بخش نیز معروف است، به دلیل داشتن ترکیبات خاصی برای تقویت قوای جسمانی، بهبود و تقویت حافظه و کاهش قند خون بسیار مفید است.

درمان گیاهی پارکینسون

گیاه زالزالک

زالزالک وحشی سرشار از ویتامین C، ملین، مقوی معده، بازکننده‌ گرفتگی‌ها و تقویت‌کننده‌ قوای جسمانی است. گیاه زالزالک به دلیل اینکه سرشار از ویتامین است، به‌صورت مؤثری می‌تواند باعث کاهش علائم اولیه‌ی بیماری پارکینسون شود.

باقلا

ازآنجاکه پارکینسون با کمبود سطح دوپامین در بدن ارتباط نزدیکی دارد، محققان به دنبال راه‌هایی طبیعی برای افزایش دوپامین هستند. باقلا به دلیل داشتن لوودوپا (داروی شیمیایی پارکینسون)، در کاهش علائم این بیماری بسیار مؤثر است. همچنین اعتقاد بر این است که با مصرف عصاره‌ی باقلا می‌توان باعث تولید دوپامین در بدن شد. از این رو استفاده از این ماد گیاهی یکی دیگر از راه های  درمان گیاهی بیماری پارکینسون است.

امگا ۳

اگر نگران علائم ثانویه پارکینسون مثل زوال عقل یا سردرگمی هستید، مصرف ماهی سالمون، شیر، صدف، سویا، دانه‌ی کتان و لوبیا که سرشار از امگا ۳ هستند می‌تواند کمک‌کننده باشد.

تحقیقات نشان داده است که امگا ۳ و مصرف غذاهایی که حاوی این اسید چرب هستند، منبعی بسیار عالی و مورداطمینان برای کاهش علائم اولیه و ثانویه‌ی بیماری پارکینسون هستند.

گیاه Erythrina velutina

خاستگاه این درخت در برزیل است و به‌عنوان یکی از گیاهان دارویی اصلی در درمان مشکلات سیستم عصبی مرکزی و درمان گیاهی بیماری پارکینسون شناخته‌ می‌شود. نشان داده‌شده است که عصاره گیاه Erythrina velutina می‌تواند نقش محافظت‌کننده از سیستم عصبی را داشته باشد.

انگور و خانواده بری

رزوراترول یک ترکیب آنتی‌اکسیدانی است رزوراترول در گیاهان خانواده انگور و بری‌ها از جمله انگور قرمز، بلوبری، کشمش، مویز، توت سفید و پوست قرمزرنگ بادام‌زمینی یافت می‌شود. مطالعات متعددی نشان داده ‌است این ماده می‌تواند از سلول‌های عصبی در برابر آسیب محافظت کرده و با تجمع پلاک‌هایی که منجر به بیماری می‌شود مبارزه می‌کند و درنتیجه از بدن در برابر بیماری‌های مزمن مثل آلزایمر و علائم پارکینسون مثل زوال عقل محافظت کند.

اسپند

در پژوهش گزارش‌شده است که عصاره گیاه اسپند با کاهش استرس‌های اکسیداتیو در موش‌های تحت آزمایش در کاهش علائم پارکینسون مؤثر است.

زردچوبه

زردچوبه که هزاران سال است که به‌عنوان یک داروی گیاهی مورداستفاده قرار می‌گیرد، ادویه‌ای است که به دلیل داشتن کورکومین، سرشار از آنتی‌اکسیدان است. اولین علامتی که زردچوبه در بیماری پارکینسون به‌سرعت بهبود می‌بخشد، برطرف کردن یبوست و بهبود حرکات طبیعی در روده است. زردچوبه حاوی ماده‌ای به نام کورکومین است که خواص دارویی متعددی برای آن گزارش‌شده است از جمله ضدالتهاب، آنتی‌اکسیدانت، ترمیم‌کننده زخم و ضد پارازیت.

کورکومین موجود در زردچوبه همچنین می‌تواند بسیار در تقویت حافظه و جلوگیری از زوال عقل مؤثر باشد. به یاد داشته باشید که علاوه بر زردچوبه، می‌توان از ادویه‌ی کاری و مکمل‌های کورکومین نیز استفاده کرد.

گلرنگ یا Carthamus tinctorius L

گلرنگ یکی از گیاهان دارویی پرکاربرد در طب سنتی چینی است که در درمان بیماری‌های مغزی عروقی مورداستفاده قرار می‌گیرد. در مطالعه‌ای بر روی موش‌ها مشاهده‌شده است که گلرنگ می‌تواند مانع تجمع آلفا – سینوکلئین شود. پروتئین آلفا – سینوکلئین موجود در بدن در حالت طبیعی در صورت تشکیل توده‌های غیرطبیعی سبب بروز بیماری پارکینسون می‌شود.

زعفران

زعفران سالیان سال است که به‌عنوان یک ادویه‌ی پر خواص شناخته می‌شود. گیاه زعفران حاوی کاروتنوئیدهای پروویتامین A، روسین و سافرانال (با خاصیت ضدافسردگی) است و از باز جذب دوپامین، نوراپی نفرین و سروتونین جلوگیری می‌کند. زعفران همچنین می‌تواند باعث تسکین دردهای التهابی که بسیار شایع در بیماری پارکینسون است بشود.

زیتون (Olea europaea)

درخت زیتون و اجزای آن، یکی دیگر از گیاهان دارویی در درمان گیاهی پارکینسون می‌باشد.

کافئین

احتمالاً با شنیدن کلمه کافئین، اولین چیزی که در ذهن شما نقش می‌بندد، قهوه است. اما بدانید که در کنار قهوه، شکلات، چای سبز و چای سیاه و بعضی از مکمل‌های دارویی نیز دارای این ماده هستند.

در مطالعه‌ای که توسط محققان ژاپنی انجام‌شده است، گزارش‌شده است که مصرف کافئین می‌تواند باعث کاهش مشکلات پارکینسون و کند شدن روند پیشرفت بیماری شود.

کافئین با تحریک گیرنده‌های خواب، موقتاً باعث تقویت هوشیاری، تمرکز و حافظه می‌شود و در اثر تداخلی که کافئین در خواب ایجاد می‌کند، دوپامین برای مدت‌زمان طولانی‌تر و به میزان بیش‌تری در بدن ترشح می‌شود.

از این رو برای درمان گیاهی پارکینسون  می توان برا کافئین استفاده کنید.

گل راعی

این گیاه دارویی دارای گل‌هایی به رنگ زرد و به شکل ستاره است. از نام‌های دیگر این داروی گیاهی در ایران می‌توان به مواردی از جمله هوفاریقون، علف چای، هزار چشم، علف طلایی و شهناز اشاره کرد.

گل راعی به دلیل داشتن مقادیر بالای ساپونین‌ها، آنتی‌اکسیدان‌ها و فلاونوئید‌هایی مانند کوئرستین و کائمفرول، در بی‌خوابی، افسردگی خفیف، تقویت سیستم ایمنی بدن و کاهش علائم اولیه‌ی بیماری پارکینسون بسیار مؤثر است. سرشاخه‌های گل‌دار تازه یا خشک‌شده گیاه راعی از بهترین داروهای گیاهی برای بیماری پارکینسون است. گل راعی را می‌توان به شکل‌های مختلفی از جمله دم‌نوش، قرص، مایع و به‌صورت موضعی مصرف کرد.

گیاه شبدر قرمز

عصاره این گیاه خاصیت درمانی زیادی در بسیاری از بیماری‌ها از جمله برای درمان گیاهی پارکینسون  استفاده می شود.

گیاه جینکو بیلوبا

گیاه جینکو بیلوبا، آنتی‌اکسیدانی که جریان خون به مغز را بهبود می‌بخشد و می‌تواند به انتقال دوپامین کمک کند. این داروی گیاهی برای کم شدن زوال عقلی و درمان گیاهی بیماری پارکینسون مفید است و به شکل کپسول، قرص یا شربت موجود است.

همه‌ چیز درباره‌ پیوند مغز استخوان

آیا تابه‌حال درباره‌ پیوند مغز استخوان چیزی خوانده‌اید؟ اگر مغز استخوان شما از کار بیافتد و نتواند سلول‌های خونی سالم کافی تولید کند، ممکن است نیاز به پیوند مغز استخوان داشته باشید. در ادامه با ما همراه باشید تا باهم درباره‌ی پیوند مغز استخوان بیشتر بدانیم.

آشنایی با بهترین فوق تخصص مغز و اعصاب

پیوند مغز استخوان چیست؟

پیوند مغز استخوان (BMT) یک روش درمانی ویژه است که در آن سلول‌های مغز استخوان آسیب‌دیده یا کاملاً تخریب‌شده با سلول‌های جدید جایگزین می‌شوند. مغز استخوان آسیب‌دیده سلول‌های خونی بسیار کمی می‌سازد، درنتیجه سلول‌های کافی برای سیستم ایمنی بدن شما وجود نخواهد داشت. پیوند مغز استخوان می‌تواند یک روش نجات‌بخش زندگی در برخی از انواع سرطان یا بیماری‌هایی نظیر لوسمی، لنفوم، کم‌خونی آپلاستیک، اختلالات نقص ایمنی باشد.

سلول‌های بنیادی چیست؟ مغز استخوان چیست؟

سلول بنیادی مادر تمام سلول‌ها است و توانایی خود نوسازی و تمایز به انواع سلول‌ها ازجمله سلول‌های خونی، قلبی، عصبی و غضروفی را دارند. انواع مختلفی از سلول‌های بنیادی وجود دارد که در زمان‌های مختلف در قسمت‌های مختلف بدن یافت می‌شوند. یکی از انواع آن سلول‌های بنیادی خون‌ساز است.

مغز استخوان یک بافت نرم و اسفنجی درون برخی استخوان‌های بدن است که حاوی سلول‌های بنیادی خون‌ساز است. سلول‌های بنیادی خون‌ساز به یکی از سه نوع سلول خونی تبدیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند و در خونی که در سراسر بدن شما در حال حرکت است یافت می‌شود.

هنگامی‌که سلول‌های بنیادی خون‌ساز آسیب می‌بینند، نمی‌توانند به گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید و پلاکت تبدیل شوند. این سلول‌های خونی بسیار مهم هستند و هرکدام وظایف متفاوتی دارند:

گلبول‌های قرمز خون، اکسیژن را در سراسر بدن شما حمل می‌کنند.

گلبول‌های سفید بخشی از سیستم ایمنی بدن شما هستند. آن‌ها با پاتوژن‌ها، که ویروس‌ها و باکتری‌هایی هستند که می‌توانند شمارا بیمار کنند، مبارزه می‌کنند.

پلاکت‌ها به انعقاد خون کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

هدف پیوند مغز استخوان این است که با پیوند زدن سلول‌های بنیادی سالم به مغز استخوان یا خون شما بدن توانایی ایجاد گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید و پلاکت‌های را بار دیگر به دست آورد.

چرا پیوند مغز استخوان لازم است؟

هدف از پیوند مغز استخوان درمان بسیاری از بیماری‌ها و انواع سرطان است.

به‌طورکلی پیوند مغز استخوان برای موارد زیر استفاده می‌شود:

  • جایگزینی سلول‌های بنیادی که در اثر شیمی‌درمانی و پرتو‌درمانی برای درمان سرطان از بین رفته‌اند
  • جایگزین کردن مغز استخوان ناسالم و آسیب‌دیده که نمی‌توانند سلول بنیادی تولید کنند با سلول‌های جدید و سالم
  • فراهم کردن سلول‌های بنیادی جدید برای کمک به بدن برای کشتن مستقیم سلول‌های سرطانی
پیوند مغز و استخوان

چه بیماری‌هایی می‌توانند از پیوند مغز استخوان سود ببرند؟

بیماری‌های زیر مواردی هستند که بیشتر از پیوند مغز استخوان سود می‌برند:

  • سرطان خون
  • کم‌خونی آپلاستیک شدید
  • لنفوم
  • مولتیپل میلوما
  • اختلالات نقص ایمنی
  • برخی از تومورهای سرطانی جامد

بااین‌حال، پیوند مغز استخوان همیشه برای همه افرادی که از این بیماری‌ها رنج می‌برند مناسب نیست.

انواع مختلف پیوند مغز استخوان چیست؟

بسته به اینکه اهداکننده چه کسی باشد، انواع مختلفی از پیوند مغز استخوان وجود دارد.

به‌طورکلی دو نوع اصلی پیوند مغز استخوان وجود دارد:

پیوند مغز استخوان اتولوگ

در این نوع پیوند اهداکننده خود بیمار است. تیم پزشکی درزمانی که شما تحت درمان سرطان هستید، سلول‌های بنیادی یا با برداشت مغز استخوان یا آفرزیس (فرایند جمع‌آوری سلول‌های بنیادی خون محیطی) از بیمار گرفته کرده، منجمد و ذخیره می‌کنند. پس از درمان، دوباره سلول‌های بنیادی را وارد جریان خون شما می‌کنند. سلول‌ها به مغز استخوان شما می‌روند و تکثیر می‌شوند تا دوباره سلول‌های بنیادی سالم بسازند.

پیوند مغز استخوان آلوژنیک

در این روش، پس از درمان سرطان، شما سلول‌های بنیادی را از فردی دریافت می‌کنید که مغز استخوان او کاملاً با مغز استخوان شما مطابقت دارد. درنتیجه اهداکننده ممکن است یکی از اعضای نزدیک خانواده، مانند والدین یا خواهر و برادر باشد و یا فردی دیگر از فهرست اهداکنندگان ملی. اگر اهداکننده خواهر یا برادر همسان باشد که نوع بافت آن دقیقاً مشابه شما باشد، به آن پیوند سیژنیک می‌گویند. پزشکان همچنین می‌توانند از سلول‌های بنیادی خون در بند ناف نوزادان استفاده کنند. (در این روش، سلول‌های بنیادی بلافاصله پس از زایمان از بند ناف گرفته می‌شود. سپس سلول‌های بنیادی آزمایش می‌شوند، شمارش می‌شوند و تا زمانی که برای پیوند موردنیاز باشند منجمد می‌شوند.)

قبل از پیوند مغز استخوان چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

در ابتدا پزشک شما بررسی می‌کند که آیا پیوند مغز استخوان برای شما مفید خواهد بود یا خیر. او یک معاینه فیزیکی و آزمایش‌هایی برای بررسی خون و عملکرد قلب، ریه‌ها، کبد و سایر اندام‌های شما انجام می‌دهد.

اگر پیوند مغز استخوان گزینه خوبی به نظر برسد، پزشک با شما در مورد نوع درمانی که می‌توانید انجام دهید و انتظاراتی که باید داشته باشید صحبت خواهد کرد.

چند روز قبل از پیوند، شما به بیمارستان می‌روید و لوله‌ای به نام کاتتر ورید مرکزی را در ورید قفسه سینه شما قرار می‌دهند. تیم پزشکی از آن برای گرفتن خون و دادن دارو به شما استفاده خواهند کرد.

جمع‌آوری سلول‌های بنیادی برای پیوند مغز استخوان اتولوگ

پزشک شما ممکن است از یک سوزن بلند برای گرفتن سلول‌های بنیادی از مغز استخوان لگن استفاده کند. این کار در اتاق عمل و تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود و حدود ۱ یا ۲ ساعت طول می‌کشد.

دکتر متخصص همچنین ممکن است با روشی به نام آفرزیس سلول‌ها را مستقیماً از خون شما بگیرد. در این روش شما باید چند روز قبل دارویی به نام فیلگراستیم دریافت کنید تا مغز استخوان شمارا تحریک شود و سلول‌های بنیادی زیادی بسازد و آزاد کند. سپس، تیم پزشکی خون را از ورید بازوی شما می‌گیرد و آن را از طریق دستگاهی که سلول‌های بنیادی را جدا می‌کند، عبور می‌دهد. سلول‌های دیگر به جریان خون شما برمی‌گردند. این روش معمولاً ۲ تا ۴ ساعت طول می‌کشد.

جمع‌آوری سلو‌ل‌ها برای پیوند مغز استخوان آلوژنیک

پزشک، آنتی‌ژن لکوسیت انسانی شمارا با فرد اهداکننده مطابقت می‌دهد. اهداکننده چه یک خویشاوند باشد و یک غریبه، فرآیند مشابهی را برای جمع‌آوری سلول‌های بنیادی خود طی می‌کند.

پیوند مغز و استخوان

در طی پیوند مغز استخوان چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

در ابتدا شما تحت شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا هر دو قرار می‌گیرید. شیمی‌درمانی یک اصطلاح پزشکی برای داروهایی است که سلول‌های سرطانی و سایر سلول‌ها را می‌کشند. این کار مغز استخوان را برای دریافت سلول‌های بنیادی جدید آماده می‌کند. پس از چند روز استراحت، سلول‌های بنیادی جدید را از طریق کاتتر ورید مرکزی دریافت خواهید کرد.

هنگامی‌که سلول‌های جدید به مغز شما می‌رسند، به گلبول‌های قرمز و سفید خون و پلاکت‌ها تبدیل می‌شوند. این فرآیند که پیوند نامیده می‌شود، ممکن است ۲ تا ۴ هفته طول بکشد.

دوره‌ی نقاهت پیوند مغز استخوان چگونه طی می‌شود؟

روند بهبودی برای هرکس متفاوت است، اما اکثر بیماران باید به مدت چند هفته تا چند ماه پس از پیوند مغز استخوان در بیمارستان بستری شوند.

بلافاصله پس از پیوند مغز استخوان، به دلیل ضعیف شدن سیستم ایمنی، احتمال ابتلا به عفونت نسبت به حالت عادی افزایش می‌یابد. درنتیجه، باید در بخش ویژه بستری شوید و داروهای ویژه‌ای دریافت کنید و بسته به علائم، پزشک ممکن است درمان‌های دیگری نیز در نظر بگیرد. همچنین، هرروز آزمایش خون انجام می‌شود تا پزشک بررسی کند که آیا پیوند مغز استخوان جواب داده است یا خیر.

بعد از روند این فرایند، زمانی که عملکرد مغز استخوان به حالت طبیعی برسد می‌توانید به منزل برگردید، اما باید به‌طور منظم برای معاینه نزد پزشک بروید.

پیوند مغز استخوان چه عوارضی دارد؟

پیوند مغز استخوان می‌تواند عوارضی داشته باشد، مانند:

  • خون‌ریزی
  • عفونت
  • تعداد کم سلول‌های خونی
  • بثورات پوستی
  • تهوع و اسهال
  • مشکلات باروری
  • آب‌مروارید
  • اسپاسم عضلانی یا گرفتگی پا
  • التهاب دستگاه گوارش و بروز زخم‌های دهانی
  • مشکلات کبدی یا کلیوی
  • مشکل در تنفس
  • آسیب اندام
  • بیماری پیوند علیه میزبان
  • سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ثانویه
  • بی‌حسی در بازوها یا پاها

سندرم کوشینگ چیست؟

سندرم کوشینگ و درمان آن

سندرم کوشینگ یا هایپرکورتیزولیسم به دلیل سطوح بالای غیرطبیعی هورمون کورتیزول رخ می‌دهد. این ممکن است به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد. در بیشتر موارد، دریافت درمان می‌تواند به شما در مدیریت سطح کورتیزول کمک کند؛ اما عدم دریافت درمان، می‌تواند این وضعیت را به یک وضعیت جدی پزشکی تبدیل کند.

در حقیقت، کورتیزول بیش‌ازحد می‌تواند باعث برخی از علائم بارز سندرم کوشینگ شود و درمان سندرم کوشینگ، سطح کورتیزول را به سطح طبیعی بازمی‌گرداند و علائم به‌مرور از بین می‌رود. برای آشنایی بیشتر با سندرم کوشینگ با علائم آن و همچنین نحوه درمان سندرم کوشینگ تا انتهای این مقاله همراه ما باشید.

سندرم کوشینگ چیست؟

سندرم کوشینگ یک اختلال هورمونی است که به دلیل سطوح بالای هورمون کورتیزول در بدن شما ایجاد می‌شود. همچنین به عنوان هایپرکورتیزولیسم شناخته می‌شود. کورتیزول از غدد فوق کلیوی شما که در بالای کلیه‌های شما قرار دارد می‌آید. این به بدن شما کمک می‌کند:

  • فشارخون را در سطح نرمال حفظ کنید
  • قند خون را تنظیم کنید
  • کاهش التهاب
  • غذایی که می‌خورید را به انرژی تبدیل کنید

اما وقتی کورتیزول بیش‌ازحد می‌شود، می‌تواند سایر سیستم‌های بدن شمارا از بین ببرد.

اکثر موارد سندرم کوشینگ قابل‌درمان هستند، اگرچه ممکن است مدتی طول بکشد تا علائم شما کاهش یابد.

همچنین شایان ذکر است که، این بیماری در زنان شایع‌تر از مردان است. بیشتر در افراد ۲۵ تا ۴۰ ساله دیده می‌شود.

آشنایی با بهترین فوق تخصص مغز و اعصاب

علائم سندرم کوشینگ چیست؟

شایع‌ترین علائم این بیماری عبارت‌اند از:

  • افزایش وزن
  • رسوبات چربی، به ویژه در قسمت میانی، صورت (باعث ایجاد صورت گرد و ماه مانند) و بین شانه‌ها و قسمت بالایی پشت (باعث قوز) می‌شود.
  • علائم کشش بنفش روی سینه‌ها، بازوها، شکم و ران ها
  • نازک شدن پوست؛ یعنی پوست به‌راحتی کبود می‌شود
  • آسیب‌های پوستی که دیر بهبود می‌یابند
  • آکنه
  • خستگی
  • ضعف عضلانی
سندرم کوشینگ

علاوه بر علائم رایج بالا، علائم دیگری نیز وجود دارد که گاهی اوقات ممکن است در افراد مبتلا به سندرم کوشینگ مشاهده شود.

این موارد می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • نوسانات خلقی
  • اضطراب
  • تحریک‌پذیری
  • افسردگی
  • افزایش بروز عفونت‌ها
  • قند خون بالا
  • افزایش تشنگی
  • افزایش ادرار
  • پوکی استخوان
  • فشارخون بالا (فشارخون بالا)

در کودکان علائم سندرم کوشینگ چگونه است؟

کودکان نیز ممکن است به سندرم کوشینگ مبتلا شوند، اگرچه کمتر از بزرگسالان به آن مبتلا می‌شوند. طبق یک مطالعه در سال ۲۰۱۹، حدود ۱۰ درصد از موارد جدید سندرم کوشینگ هرساله در کودکان رخ می‌دهد.

علاوه بر علائم بالا، کودکان مبتلا به سندرم کوشینگ ممکن است موارد زیر را نیز داشته باشند:

  • چاقی
  • سرعت رشد کندتر
  • فشارخون بالا (فشارخون بالا)

در زنان علائم سندرم کوشینگ چگونه است؟

سندرم کوشینگ در زنان بیشتر از مردان است. طبق گفته مؤسسه ملی بهداشت (NIH)، نسبت ابتلا زنان به مردان به سندرم کوشینگ ۳ به ۱ است.

زنان مبتلا به سندرم کوشینگ ممکن است موهای زائد صورت و بدن داشته باشند.

این اغلب در موارد زیر رخ می‌دهد:

  • صورت و گردن
  • قفسه سینه
  • شکم
  • ران

علاوه بر این، زنان مبتلا به سندرم کوشینگ نیز ممکن است قاعدگی نامنظم را تجربه کنند. در برخی موارد، قاعدگی به‌طورکلی وجود ندارد. سندرم کوشینگ درمان‌نشده در زنان می‌تواند منجر به مشکلات باردارشدن شود.

در مردان علائم سندرم کوشینگ چگونه است؟

مانند زنان و کودکان، مردان مبتلا به سندرم کوشینگ نیز ممکن است برخی علائم اضافی را تجربه کنند.

مردان مبتلا به سندرم کوشینگ ممکن است موارد زیر را داشته باشند:

  • اختلال در نعوظ
  • از دست دادن علاقه جنسی
  • کاهش باروری

چه کسانی بیش‌تر مستعد ابتلا به سندرم کوشینگ هستند؟

سندرم کوشینگ ناشایع است. بیشتر افرادی را مبتلا می‌کند که برای مدت طولانی از داروهای استروئیدی به ویژه قرص‌های استروئیدی استفاده می‌کنند. استروئیدها حاوی یک نسخه مصنوعی از کورتیزول هستند.

به‌ندرت، می‌تواند ناشی از تولید بیش‌ازحد کورتیزول در بدن باشد.

این معمولاً نتیجه موارد زیر است:

  • رشد (تومور) در غده هیپوفیز در مغز
  • تومور در یکی از غدد فوق کلیوی بالای کلیه‌ها

تومورها معمولاً غیر سرطانی (خوش‌خیم) هستند. آن‌ها بیشتر در زنان جوان شایع هستند.

علل و عوامل خطر سندرم کوشینگ را بشناسید.

سندرم کوشینگ به دلیل ترشح بیش‌ازحد هورمون کورتیزول ایجاد می‌شود. غدد فوق کلیوی شما کورتیزول تولید می‌کنند.

کورتیزول، به تعدادی از عملکردهای بدن شما کمک می‌کند، ازجمله:

  • تنظیم فشارخون و سیستم قلبی عروقی
  • کاهش پاسخ التهابی سیستم ایمنی
  • تبدیل کربوهیدرات‌ها، چربی‌ها و پروتئین‌ها به انرژی
  • متعادل کردن اثرات انسولین
  • پاسخ دادن به استرس

بدن شما ممکن است سطوح بالایی از کورتیزول را به دلایل مختلفی تولید کند، ازجمله:

  • سطوح استرس بالا، ازجمله استرس مربوط به یک بیماری حاد، جراحی، آسیب یا بارداری، به ویژه در سه ماهه آخر بارداری
  • تمرینات ورزشی
  • سوءتغذیه
  • اعتیاد به الکل
  • افسردگی، اختلالات هراس یا سطوح بالای استرس عاطفی
فوق تخصص مغز و اعصاب

کورتیکواستروئیدها

شایع‌ترین علت سندرم کوشینگ استفاده از داروهای کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون در دوزهای بالا برای مدت طولانی است. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند این‌ها را برای درمان بیماری‌های التهابی مانند لوپوس یا جلوگیری از رد عضو پیوند شده تجویز کنند.

دوزهای بالای استروئیدهای تزریقی برای درمان کمردرد نیز می‌تواند باعث سندرم کوشینگ شود. با این حال، استروئیدهای با دوز کمتر به شکل مواد استنشاقی، مانند آن‌هایی که برای آسم استفاده می‌شوند، یا کرم‌هایی مانند آن‌هایی که برای اگزما تجویز می‌شوند، معمولاً برای ایجاد این بیماری کافی نیستند.

تومورها

انواع مختلفی از تومورها نیز می‌توانند منجر به تولید بالاتر کورتیزول شوند.

برخی از این موارد عبارت‌اند از:

تومورهای غده هیپوفیز: غده هیپوفیز بیش‌ازحد هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (ACTH) ترشح می‌کند که باعث تحریک تولید کورتیزول در غدد فوق کلیوی می‌شود. به این بیماری کوشینگ می‌گویند.

تومورهای نابجا: این‌ها تومورهای خارج از هیپوفیز هستند که ACTH تولید می‌کنند. آن‌ها معمولاً در ریه، لوزالمعده، تیروئید یا غده تیموس رخ می‌دهند.

ناهنجاری یا تومور غده فوق کلیوی: یک ناهنجاری آدرنال یا تومور می‌تواند منجر به الگوهای نامنظم تولید کورتیزول شود که می‌تواند باعث سندرم کوشینگ شود.

سندرم کوشینگ خانوادگی: اگرچه سندرم کوشینگ به طور معمول ارثی نیست، ممکن است تمایل ارثی به ایجاد تومورهای غدد درون‌ریز وجود داشته باشد.

درمان سندرم کوشینگ چگونه است؟

هدف کلی درمان سندرم کوشینگ کاهش سطح کورتیزول در بدن شما است. این را می‌توان به روش‌های مختلفی انجام داد. درمانی که دریافت می‌کنید بستگی به این دارد که چه چیزی باعث بیماری شما شده است.

پزشک متخصص شما ممکن است دارویی برای کمک به مدیریت سطح کورتیزول تجویز کند. برخی از داروها باعث کاهش تولید کورتیزول در غدد فوق کلیوی یا کاهش تولید ACTH در غده هیپوفیز می‌شوند. سایر داروها اثر کورتیزول را بر بافت‌های شما مسدود می‌کنند.

مثال‌ها عبارت‌اند از:

  • کتوکونازول (نیزورال)
  • میتوتان (Lysodren)
  • متیراپون (متوپیرون)
  • پازیروتید (Signifor)
  • میفپریستون (Korlym, Mifeprex) در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ یا عدم تحمل گلوکز

اگر از کورتیکواستروئیدها استفاده می‌کنید، ممکن است تغییر در دارو یا دوز لازم باشد. خودتان سعی نکنید دوز را تغییر دهید. شما باید این کار را تحت نظارت دقیق پزشکی انجام دهید.

تومورها می‌توانند بدخیم به معنای سرطانی یا خوش‌خیم به معنای غیر سرطانی باشند.

اگر بیماری شما ناشی از تومور باشد، ممکن است پزشک بخواهد تومور را با جراحی خارج کند. اگر تومور را نمی‌توان برداشت، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است پرتودرمانی یا شیمی‌درمانی را نیز توصیه کند.

بیماری کروتسفلد جاکوب چیست؟

بیماری کروتسفلد جاکوب (CJD) یک اختلال مغزی دژنراتیو یا فرسایشی تخریبی است که منجر به زوال عقل و درنهایت مرگ می‌شود. علائم بیماری کروتسفلد جاکوب می‌تواند شبیه علائم سایر اختلالات مغزی شبه زوال عقل مانند بیماری آلزایمر باشد. اما بیماری کروتزفلد جاکوب معمولاً با سرعت بسیار بیشتری پیشرفت می‌کند. در ادامه مقاله با ما همراه باشید تا باهم درباره‌ی بیماری کروتسفلد جاکوب، علل، علائم و درمان آن بیشتر بدانیم.

آشنایی با بهترین فوق تخصص مغز و اعصاب

اختلال مغزی کروتسفلد جاکوب چیست؟

بیماری کروتزفلد جاکوب (CJD) یک بیماری عفونی نادر است که باعث تحلیل رفتن مغز یا اسفنجی شدن آن می‌شود. به‌عبارت‌دیگر این بیماری زمانی اتفاق می‌افتد که ذرات پروتئینی و عفونی و کوچک‌تر از ویروس‌ها به نام پریون به سلول‌های مغز آسیب می‌رسانند. مشخصه این بیماری زوال ذهنی و اسپاسم غیرارادی عضلات است. باگذشت زمان، این بیماری باعث مشکلات فزاینده‌ای در حافظه، تغییرات شخصیتی و زوال عقل می‌شود. بیماری کروتزفلد جاکوب به‌سرعت پیشرفت می‌کند و تقریباً همیشه کشنده است.

بیماری کروتسفلد جاکوب چه علائمی دارد؟

سال‌ها طول می‌کشد تا بیماری کروتزفلد جاکوب ظاهر شود و اولین علائم مبهم هستند و اغلب تا سن ۶۰ سالگی ظاهر نمی‌شوند. علائم و نشانه‌های اولیه اختلال مغزی کورتزفلد جاکوب عبارت‌اند از:

  • تغییرات در شخصیت و رفتار
  • مشکلات حافظه و تمرکز
  • مشکلات تفکر
  • گیجی
  • مشکلات در صحبت کردن و بلع
  • دوبینی یا کوری
  • ناشنوایی
  • افسردگی
  • اسپاسم عضلانی
  • تشنج
  • مشکلات تعادلی و حرکتی
  • ضعف
  • سردرد
  • یبوست
  • بی‌اختیاری
  • مشکل در شناخت افراد

در افرادی که به نوع اکتسابی کروتزفلد جاکوب مبتلا هستند، به نظر می‌رسد تغییرات در شخصیت در ابتدا بارزتر است و زوال عقل دیرتر در بیماری ایجاد می‌شود.

بیماری کروتزفلد جاکوب

علل بیماری کورتسفلد جاکوب چیست؟

دانشمندان معتقدند که پریون‌ها مسئول اختلال مغزی کورتزفلد جاکوب هستند. پریون نوعی پروتئین با ساختار غیرطبیعی است و این ناهنجاری را به پروتئین‌های دیگر منتقل می‌کند. این به بافت مغز آسیب می‌رساند و باعث علائم مشخصه بیکاری کورتزفلد جاکوب می‌شود.

پریون‌ها دوره نهفتگی طولانی دارند و هدف قرار دادن آن‌ها دشوار است. آن‌ها همچنین حاوی هیچ اطلاعات ژنتیکی به شکل اسیدهای نوکلئیک مانند DNA یا RNA نیستند.

دو نوع رایج بیماری کروتسفلد جاکوب انسان عبارت‌اند از کروتزفلد جاکوب پراکنده و کروتزفلد جاکوب ارثی.

کروتزفلد جاکوب پراکنده

کروتزفلد جاکوب پراکنده می‌تواند در هرزمانی بین سنین ۲۰ تا ۷۰ سالگی ایجاد شود. بااین‌حال، اغلب افراد را در اواخر ۵۰ سالگی تحت تأثیر قرار می‌دهد.. کروتزفلد جاکوب پراکنده هیچ ارتباطی با بیماری جنون گاوی ندارد.

کروتزفلد جاکوب پراکنده زمانی رخ می‌دهد که پروتئین‌های نرمال خودبه‌خود به نوع غیرطبیعی پریون جهش می‌یابند. طبق تحقیقات انجام‌گرفته، حداقل ۸۵ درصد موارد کروتزفلد جاکوب از نوع پراکنده هستند.

کروتزفلد جاکوب ارثی

کروتزفلد جاکوب ارثی بین ۵ تا ۱۵٪ از تمام کروتزفلد جاکوب‌ها را تشکیل می‌دهد. این نوع زمانی اتفاق می‌افتد که یک ژن جهش‌یافته مرتبط با بیماری پریون از والدین به فرد به ارث می‌رسد. افراد مبتلابه کروتزفلد جاکوب ارثی اغلب دارای اعضای خانواده مبتلابه این بیماری هستند.

کروتزفلد جاکوب اکتسابی

نوع دیگری از این اختلال مغزی هم در حیوانات و هم در انسان رخ می‌دهد. هنگامی‌که آن در گاو ظاهر می‌شود، بیماری جنون گاوی یا BSE نامیده می‌شود.

شما می‌توانید با خوردن گوشت آلوده به پریون‌های عفونی به کروتزفلد جاکوب اکتسابی مبتلا شوید. هرچند، خطر خوردن گوشت آلوده بسیار کم است. همچنین ممکن است پس از دریافت خون یا بافت‌های پیوندی مانند قرنیه از اهداکننده آلوده، به این نوع بیماری کروتزفلد جاکوب مبتلا شوید. این بیماری همچنین می‌تواند از طریق ابزارهای جراحی که به‌درستی استریل نشده‌اند منتقل شود.

علیرغم همه مطبوعات در مورد بیماری جنون گاوی، کروتزفلد جاکوب اکتسابی بسیار نادر است. از اکتبر ۱۹۹۶ تا مارس ۲۰۱۱، منبع WHO می‌گوید تنها ۲۲۴ مورد جنون گاوی در سراسر جهان گزارش شده است و از سال ۲۰۱۳، تنها سه مورد در ایالات‌متحده گزارش شده است. درنتیجه کمتر از ۱ درصد از افراد مبتلابه اختلال مغزی کروتزفلد جاکوب نوع اکتسابی آن را دارند.

درمان بیماری کروتزفلد جاکوب چیست؟

متأسفانه هیچ درمانی وجود ندارد که بتواند تخریب سلول‌های مغزی زمینه‌ای ناشی از بیماری کروتزفلد جاکوب و سایر بیماری‌های پریون را کند یا متوقف کند. داروهای مختلفی آزمایش‌شده‌اند اما هیچ‌کدام هیچ فایده و تأثیری نشان نداده‌اند.

مطالعات بالینی درمان‌های بالقوه بیماری کروتزفلد جاکوب به دلیل نادر بودن بیماری و پیشرفت سریع آن پیچیده است.

درمان‌های کنونی بر درمان علائم و حمایت از افراد و خانواده‌هایی که با بیماری کروتسفلد جاکوب مقابله می‌کنند، تمرکز دارند. در صورت بروز درد، پزشکان ممکن است داروهای مسکن مانند مواد افیونی را برای درمان درد تجویز کنند. سفتی و انقباض عضلانی ممکن است با داروهای شل‌کننده عضله یا داروهای ضد تشنج درمان شود. در مراحل بعدی بیماری، افراد مبتلابه بیماری کروتسفلد جاکوب برای نیازهای روزانه و آسایش خود کاملاً به دیگران وابسته می‌شوند.

اختلال مغزی کروتسفلد جاکوب به‌سرعت پیشرفت می‌کند. افراد مبتلا توانایی حرکت یا صحبت کردن خود را از دست می‌دهند و برای رفع نیازهای روزانه خود به مراقبت تمام‌وقت نیاز دارند. تخمین زده می‌شود که ۹۰ درصد از افرادی که به بیماری کروتسفلد جاکوب پراکنده تشخیص داده می‌شوند، ظرف یک سال می‌میرند. افراد مبتلابه بیماری کروتسفلد جاکوب ارثی در سنین پایین‌تر به این اختلال مبتلا می‌شوند و تا حدودی طولانی‌تر از آن‌هایی که به نوع پراکنده آن مبتلا هستند، زنده می‌مانند.

بیماری کروتسفلد جاکوب

پیشگیری از بیماری کروتزفلد جاکوب

در یک محیط بیمارستان، اقدامات پیشگیرانه عبارت‌اند از:

  • استریل کردن تمام تجهیزات پزشکی
  • عدم پذیرش اهدای قرنیه از افرادی که در معرض خطر CJD هستند

هرکسی که از یک فرد مبتلابه بیماری کروتزفلد جاکوب مراقبت می‌کند باید برخی از دستورالعمل‌ها را دنبال کند، ازجمله:

  • پوشاندن زخم‌های باز، بریدگی‌ها و ساییدگی‌های روی پوست
  • پوشیدن دستکش هنگام دست زدن به بافت، خون یا مایعات
  • پوشیدن روپوش یا لباس یک‌بارمصرف
  • استفاده از محافظ صورت، محافظ چشم، یا ماسک زمانی که خطر پاشیدن مایع آلوده وجود دارد
  • ضدعفونی کردن تجهیزات استفاده‌شده یا تجهیزاتی که نزدیک فرد هستند
  • استفاده از رختخواب یک‌بارمصرف یا خیساندن ملحفه در محلول کلر به مدت حداقل ۱ ساعت

بیماری کورتزفلد جاکوب چه عوارضی دارد؟

بیماری کروتزفلد جاکوب به‌شدت بر مغز و بدن تأثیر می‌گذارد. این بیماری معمولاً به‌سرعت پیشرفت می‌کند و باگذشت زمان، افراد مبتلابه کورتزفلد جاکوب از دوستان و خانواده کناره‌گیری می‌کنند و درنهایت توانایی تشخیص یا ارتباط با آن‌ها را از دست می‌دهند. آن‌ها همچنین توانایی مراقبت از خود را از دست می‌دهند و بسیاری درنهایت به کما می‌روند. این بیماری متأسفانه همیشه کشنده است.

نحوه تشخیص بیماری کروتزفلد جاکوب چگونه است؟

هیچ آزمایشی نمی‌تواند باعث تشخیص قطعی کروتزفلد جاکوب شود. فقط بیوپسی مغز می‌تواند این کار را انجام دهد، و این روش زمانی که فرد زنده است بسیار خطرناک است.

بااین‌حال، برخی آزمایش‌ها و تکنیک‌های تصویربرداری می‌توانند به پزشک در تشخیص کمک کنند.

در طول معاینه فیزیکی، پزشک به دنبال اسپاسم عضلانی می‌گردد و رفلکس‌های فرد را بررسی می‌کند.

آزمایش بینایی یا چشم ممکن است از دست دادن بینایی را تشخیص دهد، و EEG می‌تواند تکانه‌های الکتریکی غیرعادی را که می‌تواند بیماری را مشخص کند، نشان دهد.

اسکن ACT یا MRI می‌تواند سکته مغزی را به‌عنوان علت علائم رد کند. اسکن MRI همچنین ممکن است تغییرات مشخصه اختلال مغزی کروتزفلد جاکوب را نشان دهد.

پزشک می‌تواند مایع نخاعی را با استفاده از پونکسیون کمری، که به‌عنوان ضربه نخاعی نیز شناخته می‌شود، آزمایش کند تا سایر علل زوال عقل را رد کند. این آزمایش می‌تواند نشان دهد که آیا عفونت یا افزایش فشار در سیستم عصبی مرکزی وجود دارد یا خیر.

اگر پروتئین ۳-۳-۱۴ در مایع نخاعی وجود داشته باشد و فرد علائم معمول و شایع را داشته باشد، ممکن است نشان‌دهنده وجود بیماری کروتزفلد جاکوب باشد.

بیماری اختلال در بلع چیست؟ آشنایی با دیسفاژی

دیسفاژی چیست؟ آیا با اختلال بلع یکسان‌اند؟

شاید برای خیلی از ما پیش‌آمده باشد که هنگام خوردن غذا یا نوشیدن مایعات، اصطلاحاً غذا یا آب در گلویمان بپرد؛ قطعاً احساس ناخوشایندی را در آن لحظه تجربه می‌کنیم و حتی ممکن است لحظه‌ای ترس از خفگی را هم تجربه کنیم. حالا فکر کنید این اتفاق مکرراً برای شما اتفاق بیافتد؛ قطعاً ساده نیست!

بلع ساده به نظر می‌رسد، اما درواقع بسیار پیچیده است. مغز شما، چندین عصب و ماهیچه، دو دریچه عضلانی و یک مری باز و بدون انقباض یا لوله بلع دارد که به‌درستی کار می‌کنند. مجرای بلع شما از دهان به معده می‌رود. عمل بلع به‌طورمعمول در سه مرحله اتفاق می‌افتد؛ که ما فقط توانایی کنترل مرحله اول آن را داریم.

مشکل بلع، ناتوانی در بلع آسان غذا یا مایعات است. افرادی که در بلعیدن مشکل‌دارند، ممکن است هنگام تلاش برای قورت دادن، غذا یا مایعات خود را خفه کنند. دیسفاژی نام پزشکی برای مشکل در بلع است. در این مقاله همراه ما باشید تا به‌طور کامل با اختلال در بلع یا دیسفاژی پ همچنین علائم آن آشنا شوید.

آشنایی با فوق تخصص مغز و اعصاب

اختلال در بلع یا دیسفاژی چیست؟

دیسفاژی مشکل در بلع است. در اختلال در بلع، زمان و تلاش بیشتری برای انتقال غذا یا مایعات از دهان به معده شما صرف می‌شود. دیسفاژی می‌تواند دردناک باشد؛ حتی در برخی موارد، بلع غیرممکن می‌شود.

مشکلات گهگاهی در بلع، مانند زمانی که خیلی سریع غذا می‌خورید یا غذای خود را به‌اندازه کافی خوب نمی‌جوید، معمولاً جایی برای نگرانی ندارد؛ اما اگر اختلال در بلع به‌طور مداوم ادامه یابد، می‌تواند خبر از یک مشکل پزشکی جدی بدهد که نیاز به درمان دارد.

دیسفاژی ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما در بزرگسالان مسن‌تر شایع‌تر است. دلیل اختلال در بلع متفاوت است و درمان آن‌هم به علتش بستگی دارد.

چگونه بفهمیم در بلع مشکل‌داریم؟

در شرایط عادی، افراد به‌ندرت غذا در گلویشان می‌پرد. گاهی اوقات پیش می‌آید که غذا برای چند ثانیه در مری می‌چسبد (مخصوصاً غذاهای جامد)، اما خودبه‌خود دفع می‌شود یا به‌راحتی با مایعات پایین می‌رود؛ اما تعدادی از علائم وجود دارد که باید برای مشکل احتمالی بلع بررسی شود، ازجمله:

  • پریدن مکرر غذا در گلو
  • زمانی که غذا به مدت بیش از ۱۵ دقیقه در مری گیر کند و خودبه‌خود یا همراه با مایعات از بین نرود، به مراقبت فوری پزشکی نیاز باشد.
  • ذات‌الریه عودکننده (نشانه‌ای که نشان می‌دهد ممکن است غذا به‌جای مری وارد ریه‌ها شده باشد.)
  • درد هنگام بلع غذا
دیسفاژی چیست؟ آیا با اختلال بلع یکسان‌اند؟

علائم دیسفاژی چیست؟

اگر فکر می‌کنید ممکن است دیسفاژی داشته باشید، باید به شما بگوییم که علائم خاصی همراه با مشکل در بلع وجود دارد؛ آن‌ها عبارت‌اند از:

  • کاهش وزن غیرمنتظره
  • احساس می‌کنید چیزی در گلوی شما گیرکرده است.
  • صدای خش‌دار
  • سوزش سر دل
  • سرفه یا احساس خفگی هنگام بلع
  • درد هنگام بلع
  • مشکل در جویدن غذاهای جامد
  • گاهی اوقات بازگرداندن غذا، از طریق بینی
  • آبریزش مداوم بزاق

این احساسات ممکن است باعث شود، فرد تجربیاتی ازجمله موارد زیر را هم داشته باشد:

  • اجتناب از خوردن
  • نخوردن وعده‌های غذایی
  • از دست دادن اشتها به‌طور واضح

همچنین کودکانی که اختلال در بلع دارند، ممکن است مواردی را تجربه کنند؛ نظیر:

  • از خوردن برخی غذاها خودداری کنند
  • غذا یا مایعات از دهانشان نشت کند
  • هنگام غذا خوردن دچار مشکل تنفسی ‌شوند
  • بدون تلاش وزن کم کنند
  • برگرداندن بخشی از غذا

دلیل اختلال در بلع چیست؟

بر اساس منبع معتبر موسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی (NIDCD)، ۵۰ جفت ماهیچه و عصب وجود دارد که برای کمک به بلع استفاده می‌شود. به‌عبارت‌دیگر، شرایطی بسیاری وجود دارد که ممکن است اشتباه پیش برود و منجر به اختلال در بلع شود. برخی از شرایط مربوط به مشکل بلع عبارت‌اند از:

بیماری رفلاکس معده (GERD):

علائم رفلاکس اسید زمانی ایجاد می‌شود که محتویات معده از معده به مری برگردد و علائمی مانند سوزش سر دل، درد معده و آروغ ایجاد کند. اسید معده به داخل مری حرکت می‌کند و باعث ایجاد زخم‌ها و درنهایت موجب زخم شدن بافت‌ها می‌شود که ساختار را باریک می‌کند.

اپی گلوتیت:

اپی گلوتیت با بافت ملتهب در اپی‌گلوت شما مشخص می‌شود. این یک وضعیت بالقوه تهدیدکننده زندگی است.

گواتر:

تیروئید شما غده‌ای است که در گردن شما درست زیر سیب گلویتان وجود دارد. وضعیتی که باعث افزایش اندازه تیروئید شما می‌شود؛ گواتر نامیده می‌شود.

ازوفاژیت (التهاب مری):

ازوفاژیت التهاب مری است که می‌تواند در اثر رفلاکس اسید یا مصرف برخی داروها ایجاد شود. همچنین ممکن است این وضعیت، مربوط به آلرژی غذایی باشد، توسط سلول‌هایی به نام ائوزینوفیل در مری ایجاد می‌شود.

سرطان مری یا تومور‌هایی در مری:

هنگامی‌که تومورهای مری به دلیل باریک شدن مری وجود دارند، اختلال در بلع به‌تدریج بدتر می‌شود.

اجسام خارجی گاهی اوقات غذا یا جسم دیگری می‌تواند تا حدی گلو یا مری را مسدود کند.

سرطان مری زمانی اتفاق می‌افتد که یک تومور بدخیم (سرطانی) در پوشش مری ایجاد می‌شود که می‌تواند باعث اختلال در بلع شود.

اسکلرودرمی:

ایجاد بافت اسکار مانند که باعث سفت شدن و سخت شدن بافت‌ها می‌شود، می‌تواند اسفنکتر تحتانی مری را ضعیف کند، درنتیجه اسید به مری برگشته و باعث سوزش سر دل مکرر می‌شود.

دیسفاژی چگونه درمان می‌شود؟

درمان بستگی به نوع اختلال در بلع شما دارد. گاهی اوقات، دیسفاژی شما بدون درمان خودبه‌خود برطرف می‌شود. در موارد دیگر، مشکلات بلع را می‌توان به‌راحتی مدیریت کرد. مشکلات پیچیده بلع ممکن است نیاز به درمان توسط یک متخصص یا چندین متخصص داشته باشد.

اگر مشکل جویدن یا بلع دارید، چندین کار وجود دارد که می‌توانید برای آسان‌تر و ایمن‌تر کردن خوردن و آشامیدن انجام دهید، ازجمله:

تثبیت موقعیت

  • عمودی با زاویه ۹۰ درجه بنشینید.
  • سر خود را کمی به جلو خم‌کنید.
  • ۱۵ تا ۲۰ دقیقه بعد از صرف غذا به حالت ایستاده بمانید.

محیط غذاخوری

  • حواس‌پرتی‌های محیط غذاخوری خود را حداقل برسانید.
  • روی خوردن و آشامیدن متمرکز بمانید.
  • با غذا در دهان صحبت نکنید.

مقدار و سرعت

  • آهسته غذا بخورید.
  • غذا را به قطعات کوچک برش دهید و آن را کاملاً بجوید. قبل از قورت دادن غذا تا زمانی که در دهان مایع شود بجوید.
  • سعی نکنید هر بار بیش از نصف قاشق چای‌خوری غذا بخورید.

اما گاهی ممکن است برای یافتن علت دقیق به آزمایش‌های تخصصی بیشتری نیاز باشد.

فوق تخصص مغز و اعصاب

برخی از مشکلات بلع قابل‌پیشگیری نیستند و درمان دیسفاژی ضروری است. یک آسیب‌شناس گفتار زبان ارزیابی بلع را برای تشخیص دیسفاژی شما انجام می‌دهد. پس از تکمیل ارزیابی، آسیب‌شناس گفتار زبان ممکن است توصیه‌های زیر را انجام دهد:

  • تغییرات رژیم غذایی
  • تمرینات بلع دهان و حلق برای تقویت عضلات
  • استراتژی‌های جایگزین بلع
  • تغییرات وضعیت بدن که باید هنگام غذا خوردن رعایت کنید.

بااین‌حال، اگر مشکلات بلع مداوم باشد، می‌تواند منجر به سوءتغذیه و کم‌آبی بدن، به‌ویژه در افراد بسیار جوان و در بزرگسالان مسن شود.

برخی از درمان‌های تخصصی رایج عبارت‌اند از:

آنتی‌بیوتیک‌ها:

ممکن است پزشک آنتی‌بیوتیک برای درمان لوزه‌های باکتریایی (گلودرد استرپتوکوکی) تجویز کند.

تجویز دارو و تغییر رژیم غذایی:

درمان GERD شامل داروهایی برای کنترل رفلاکس معده است. همچنین ممکن است پزشک شما تغییر رژیم غذایی و عادات غذایی را به شما، توصیه کند.

سایر درمان‌های پزشکی:

اگر یک بیماری عصبی، بلع را برای شما دشوار می‌کند، پزشک می‌تواند راه‌حل‌هایی ارائه دهد. گزینه‌های شما ممکن است شامل تزریق سم بوتولینوم، برای تسکین اسپاسم عضلانی، یا جراحی برای بزرگ کردن مری باشد.

آیا توان‌بخشی می‌تواند برای دیسفاژی کمک‌کننده باشد؟

برخی افراد توان‌بخشی را مفید می‌دانند. آسیب‌شناس گفتار زبان (SLP) می‌تواند تمریناتی را برای تقویت عضلات بلع به شما آموزش دهد. برای اینکه به شما توصیه‌های نظیر موارد زیر می‌کنند:

۱. تغییر نحوه خوردن و آشامیدن:

درمانگر شما را راهنمایی می‌کند که لقمه‌های کوچک‌تر بگیرید و غذا را کاملاً بجوید. ممکن است لازم باشد پودر غلیظ کننده خاصی را به نوشیدنی‌های خود اضافه کنید، زیرا قورت دادن مایعات آبکی ممکن است سخت باشد.

۲. عمود نشستن در حین غذا خوردن:

برای کاهش خطر خفگی، درمانگر بهترین روش نشستن هنگام غذا خوردن را به شما نشان می‌دهد. همچنین می‌توانید یاد بگیرید که سر خود را کج کنید تا بلع را آسان‌تر کنید. این تکنیک‌ها خطر ورود مایع به راه هوایی شما (آسپیراسیون) را کاهش می‌دهد.

۳. پاک‌سازی گلو:

درمانگر می‌تواند به شما آموزش دهد که اگر مایع یا تکه کوچکی از غذا در گلوی شما گیر کرد چگونه گلوی خود را با کمی سرفه پاک‌کنید.

سردرد سینوسی چیست؟

آنچه باید از سردردهای سینوسی بدانید

همان‌طور که می‌دانید سردرد در بین افراد بسیار رایج است و می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. سردرد سینوسی یا سردرد ناشی از سینوزیت نوعی از سردرد است که به دلیل سینوزیت یا عفونت در سینوس‌ها احساس می‌شود.

زمانی که دچار چنین سردردی می‌شوید، ممکن است در اطراف چشم‌ها، گونه‌ها و پیشانی خود درد احساس کنید.

در ادامه این مقاله از سری مقالات فوق تخصص مغز و اعصاب قصد آن را داریم تا اطلاعات بیشتری در خصوص این نوع سردرد و راهکارهای درمانی، در اختیار شما قرار خواهیم داد؛ پس تا انتهای این مقاله همراه ما باشید.

سردرد سینوسی چه نوع سردردی است؟!

سینوس‌ها حفره‌های کوچک و پر از هوا هستند که در پشت استخوان گونه و پیشانی قرار دارند و توسط یک مجرای باریک به بینی متصل می‌شوند؛ و از این راه ترشحات داخل سینوس‌ها به بینی ریخته می‌شود.

سردرد سینوسی اغلب با سینوزیت همراه است. سینوزیت یک بیماری شایع است در آن لایه مخاطی سینوس‌ها متورم می‌شود. سردردهای ناشی از سینوزیت دردهایی نسبتاً شدید در ناحیه سر است که براثر عفونت در سینوس‌ها، باعث بروز فشار در قسمت سر، پیشانی، گونه‌ها، پیشانی و بینی می‌شود.

معمولاً با سرماخوردگی و آلرژی، ریسک بروز این نوع سردرد افزایش پیدا می‌کند. سردرد سینوسی درواقع به علت بروز عفونت در ناحیه سینوس‌ها به وجود می‌آید.

عفونت موجب تورم و تحریک سینوس‌ها شده که بسیار دردناک خواهد بود. معمولاً عفونت، پس از سرماخوردگی، حساسیت‌های فصلی، پولیپ بینی و… بروز می‌کند.

سردرد سینوسی به‌صورت دردهای مبهم و ضربان دار در قسمت بالائی صورت اتفاق می‌افتد.

سینوس چیست و شکل آن چگونه است؟!

سینوس‌ها به‌صورت فضا یا حفره‌هایی در بین استخوان‌ها هستند که به تصویه هوا با مرطوب کردن هوای تنفسی و ترشح مخاط کمک می‌کنند. همچنین سینوس‌ها در استحکام جمجمه و توانائی آن برای مقابله با تروما نیز نقش مهمی دارند. حفره‌ها باعث ایجاد طنین بیشتر در صدا می‌شوند.

همچنین سینوس‌ها دارای ۴ نوع هستند؛ که انواع سینوس عبارت‌اند از:

۱. سینوس‌های پیشانی:

در بالای چشم‌ها در میان استخوان پیشانی قرارگرفته‌اند.

۲. سینوس‌های آرواره‌ای:

پایین چشم‌ها زیر استخوان گونه در میان استخوان آرواره قرارگرفته‌اند.

۳. سینوس‌های اتموئید (بین چشمی):

در استخوان اتموئید که دو چشم را از بینی جدا می‌کند قرارگرفته‌اند.

۴. سینوس‌های اسفنوئید (پشت چشمی):

در استخوان اسفنوئید در قاعده جمجمه قرارگرفته‌اند.

به سینوس‌ها غالباً سینوس‌های نزدیک‌بینی می‌گویند، به خاطر موقعیت قرارگیری آن‌ها و اتصال این سینوس‌ها به پشت بینی. سینوس‌ها به‌عنوان کیسه‌های هوا در میان استخوان‌های جمجمه تشکیل می‌شوند، که نامشان را از موقعیت قرارگیری آن‌ها انتخاب کرده‌اند. اگرچه نوزادان نیز سینوس دارند ولی به شکلی خیلی ناقص. سینوس‌های آرواره‌ای را نمی‌توان تا سن یک الی دوسالگی در عکس رادیولوژی دید و سینوس‌های پیشانی نیز تا سن ۵ الی ۶ سالگی دیده نمی‌شوند.

سردرد سینوسی

علائم سردرد سینوسی چیست؟

علائم سردرد سینوسی عبارت‌اند از:

  • گرفتگی بینی
  • آبریزش بینی
  • ترشحات سبز یا زرد از بینی
  • ضعیف شدن حس بویایی
  • فشار ناخوشایند پشت پیشانی
  • بدتر شدن درد با خم شدن به جلو
  • تب

فشار سینوسی چه احساسی دارد؟

درد یا فشار نه‌تنها در سر، بلکه در هر نقطه از ناحیه سینوس احساس می‌شود. محل احساس درد بستگی به این دارد که کدام سینوس‌ها تحت تأثیر قرارگرفته‌اند.

درحالی‌که فشار بیشتر در پشت و اطراف چشم‌ها، بینی و گونه‌ها دیده می‌شود، اما می‌تواند به سمت جلو تا دندان‌ها و به عقب تا پشت سر گسترش یابد. این نواحی اغلب به لمس حساس خواهند بود.

گاهی اوقات سردرد سینوسی می‌تواند باعث احساس خستگی یا درد در فک بالا شود. قرمزی و تورم گونه‌ها، بینی یا پیشانی ممکن است رخ دهد.

طول مدت سردرد سینوسی چقدر است؟

عفونتی که موجب سردرد در ناحیه سینوس‌ها می‌شود، معمولاً خودبه‌خود بهبود پیدا می‌کند و درنتیجه سردرد ناشی از آن‌هم کاهش می‌یابد.

این سردرد ممکن است که تا یک هفته نیز ادامه داشته باشد، در این صورت باید حتماً به پزشک متخصص مراجعه شود.

تفاوت سردرد سینوسی با سردرد میگرنی در چیست؟

بر اساس گزارش بنیاد میگرن آمریکا، ۵۰ درصد از تشخیص‌های اشتباه میگرن با تصور اینکه فرد دچار سردرد سینوسی است شروع می‌شود. تا ۹۰ درصد از افرادی که برای سردرد سینوسی به پزشک مراجعه می‌کنند متوجه می‌شوند که به میگرن مبتلا هستند.

افراد مبتلابه میگرن ممکن است علائمی شبیه به سینوزیت مانند آبریزش بینی یا احتقان داشته باشند. سردردهای میگرنی همچنین باعث ایجاد درد در امتداد عصب سه‌قلو می‌شود که با مجرای سینوسی در تعامل است. افرادی که میگرن را تجربه می‌کنند ممکن است فکر کنند این درد مربوط به سینوس‌ها است.

اگر هیچ‌یک از علائمی که به‌طور خاص با سردرد سینوسی همراه است را ندارید، ممکن است دچار میگرن شده باشید. درمان میگرن با سردرد سینوسی متفاوت است. علائم خاص میگرن عبارت‌اند از:

  • حالت تهوع
  • استفراغ
  • سرگیجه
  • حساسیت به نور و صدا

اگر علائم خاص میگرن را تجربه می‌کنید، احتمالاً حمله میگرنی را تجربه می‌کنید نه سردرد سینوسی!

دلایل ابتلا به سردرد‌های سینوسی چیست؟

سینوزیت به‌طور مستقیم باعث سردردهای سینوسی می‌شود، بنابراین آن‌ها علل و محرک‌های مشابهی دارند. این موارد عبارت‌اند از:

  • عفونت ویروسی:

این شایع‌ترین علت سینوزیت و سردرد سینوسی است. حدود ۹۰ درصد از افرادی که سرما می‌خورند، علائم سینوزیت را تجربه می‌کنند.

  • عفونت باکتریایی:

این اغلب پس از یک عفونت ویروسی رخ می‌دهد و می‌تواند باعث طولانی‌تر شدن علائم شود.

  • عفونت قارچی:

این ممکن است بیشتر در افرادی که دارای نقص ایمنی هستند رخ دهد.

  • آلرژی فصلی:

آلرژی‌هایی که برای مدت طولانی طول می‌کشند می‌توانند باعث التهاب سینوس‌ها شوند. به این رینیت یا تب یونجه می‌گویند.

  • تفاوت‌های ساختاری:

 مواردی مانند پولیپ بینی، بزرگ شدن آدنوئید یا انحراف سپتوم می‌توانند از تخلیه مناسب سینوس‌ها جلوگیری کنند.

سر درد سینوسی

عوامل خطر سردرد‌های سینوسی چیست؟!

سردردهای سینوسی می‌توانند هرکسی را تحت تأثیر قرار دهند، اما در صورت داشتن موارد زیر ممکن است احتمال آن بیشتر باشد:

  • سابقه قبلی میگرن یا سردرد
  • سابقه خانوادگی میگرن یا سردرد
  • تغییرات هورمونی مرتبط با سردرد

درمان‌های پیشنهادی برای سردرد‌ سینوسی؟!

پزشکان اغلب توصیه می‌کنند که اجازه دهید عفونت سینوسی خودبه‌خود برطرف شود. درواقع بهترین روش برای بزرگ‌سالان این است که درمان پزشکی برای سینوزیت حاد دریافت نکنند، مگر اینکه علائم خاصی مانند تب، درد شدید یا عفونت را تجربه کنند که بیش از ۷ روز طول بکشد.

۱. درمان‌های خانگی

اگر سردرد سینوسی دارید، نازک کردن احتقان محبوس شده در سینوس‌ها ممکن است کمک کند. سعی کنید یک مرطوب‌کننده راه‌اندازی کنید یا سینوس‌های خود را با محلول نمکی برای تمیز کردن ناحیه شستشو دهید.

تنفس بخار نیز ممکن است کمک کند. استفاده از یکپارچه گرم و مرطوب در ناحیه سینوس‌ها ممکن است باعث تخلیه و کاهش فشار شود.

۲. گزینه‌های OTC

آکادمی آمریکایی گوش و حلق و بینی می‌گوید که پزشکان ممکن است برخی از داروهای OTC را برای کمک به مدیریت علائم توصیه کنند. اما این داروها التهاب زمینه‌ای را که باعث درد شما می‌شود را برطرف نمی‌کنند.

مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن (ادویل) و استامینوفن (تیلنول) می‌توانند درد ناشی از سردرد سینوسی را کاهش دهند. آن‌ها همچنین ممکن است علائم دیگری مانند درد فک یا تب را درمان کنند. اگر سردرد سینوسی شما بدتر شد یا در طی چند روز ادامه یافت، استفاده از مسکن‌ها را قطع کنید و با پزشک خود در مورد آنچه در حال وقوع است صحبت کنید.

داروهای ضد احتقان مانند سودوافدرین (Sudafed) به پاکسازی سینوس‌های شما کمک نمی‌کنند، اما ممکن است برای کوتاه‌مدت احتقان بینی را تسکین دهند. توجه داشته باشید بیش از ۳ روز بدون مشورت با پزشک در مورد انسداد سینوس خود یک داروی ضداحتقان مصرف نکنید.

۳. داروهای تجویزی

اگر عفونت سینوسی باعث سردرد سینوسی شما شده باشد، پزشک ممکن است آنتی‌هیستامین‌ها، موکولیتیک‌ها (داروهایی که مخاط شما را پاک می‌کنند) و ضد احتقان‌ها تجویز کند. اما پزشک شما آنتی‌بیوتیک تجویز نمی‌کند مگر اینکه عوارض ناشی از سینوزیت ناشی از عفونت باکتریایی را تجربه کنید.

۴. درمان‌های جایگزین

درمان‌های جایگزینی وجود دارد که ممکن است به تسکین سردرد سینوسی کمک کند. بروملین، مخلوطی از آنزیم‌های موجود در آب آناناس، ممکن است ترشحات بینی را رقیق کند. برخی از شواهد منبع معتبر همچنین نشان می‌دهد که گزنه (Urtica dioica) ممکن است موارد رینیت طولانی‌مدت را تسکین دهد، اما تحقیقات بیشتری موردنیاز است.

اگر یک عفونت جدی سینوسی دارید، مهم است که به یاد داشته باشید که این روش‌های درمانی شرایط را درمان نمی‌کنند یا تسکین فوری را ارائه نمی‌کنند.

سخن پایانی

اگر در اطراف سینوس‌های خود فشار یا درد احساس می‌کنید، به این نتیجه نرسید که سردرد سینوسی دارید. علائم خود را به‌دقت یادداشت کنید و سایر علائم عفونت سینوسی مانند تب یا ترشحات سبز بینی را بررسی کنید.

اگر درد سینوسی شما فروکش نکرد، با پزشک خود در مورد فشار پشت چشم، پیشانی یا گونه خود صحبت کنید. مجموعه‌ای از گزینه‌های درمانی وجود دارد که می‌تواند به شما کمک کند تا از ناراحتی خود خلاص شوید.

نوروپاتی محیطی چیست و چه علائمی دارد؟

سیستم عصبی محیطی در بدن اعصاب مغز و نخاع یا سیستم عصبی مرکزی را به بقیه بدن متصل می‌کند. وظیفه این اعصاب این است که سیگنال‌های مربوط به احساسات فیزیکی را به مغز شما برگردانند. این اعصاب همچنین مطمئن می‌شوند که عملکردهای داخلی بدن شما، مانند گردش خون و هضم غذا، همان‌طور که باید باشد، است.

نوروپاتی محیطی چیست؟

نوروپاتی محیطی درنتیجه آسیب به اعصاب واقع در خارج از مغز و نخاع (اعصاب محیطی)، رخ می‌دهد. این اتفاق، عملکرد طبیعی اعصاب را مختل می‌کند. آن‌ها ممکن است زمانی که هیچ‌چیزی باعث درد نمی‌شود سیگنال‌های درد ارسال کنند، یا حتی اگر چیزی به شما آسیب می‌رساند سیگنال درد ارسال نکنند. اغلب باعث ضعف، بی‌حسی و درد، معمولاً در دست‌ها و پاها می‌شود. همچنین می‌تواند سایر نواحی و عملکردهای بدن ازجمله هضم، ادرار و گردش خون را تحت تأثیر قرار دهد.

نوروپاتی محیطی می‌تواند ناشی از آسیب‌های تروماتیک، عفونت‌ها، مشکلات متابولیک، علل ارثی و قرار گرفتن در معرض سموم باشد. یکی از شایع‌ترین علل دیابت است.

بنابراین، علل نوروپاتی محیطی، مانند انواع این بیماری، گسترده است. بیش از ۱۰۰ منبع معتبر انواع مختلف نوروپاتی محیطی وجود دارد. هر نوع دارای علائم منحصربه‌فرد و گزینه‌های درمانی خاص است.

محققان پزشکی همچنین نوروپاتی‌های محیطی را بر اساس نوع آسیب عصبی درگیر طبقه‌بندی می‌کنند. مونونوروپاتی زمانی رخ می‌دهد که تنها یک عصب آسیب‌دیده باشد. پلی نوروپاتی‌ها که شایع‌تر هستند، زمانی اتفاق می‌افتند که عصب‌های متعدد آسیب ببینند.

افراد مبتلابه نوروپاتی محیطی معمولاً درد را به‌صورت ضربه زدن، سوزش یا گزگز توصیف می‌کنند. در بسیاری از موارد، علائم بهبود می‌یابند، به‌خصوص اگر ناشی از یک بیماری قابل‌درمان باشد. داروها می‌توانند درد نوروپاتی محیطی را کاهش دهند.

این اختلال ناراحت‌کننده است، اما درمان‌ها می‌توانند بسیار مفید باشند. مهم‌ترین چیزی که باید تعیین کرد این است که آیا نوروپاتی نتیجه یک بیماری زمینه‌ای جدی است یا خیر.

نوروپاتی محیطی

علائم نوروپاتی محیطی چیست؟

سه نوع اعصاب در بدن وجود دارد. از آنجایی که انواع بسیاری از نوروپاتی محیطی وجود دارد، پزشکان نوع بیماری شما را بر اساس گروهی از اعصابی که بر آن تأثیر می‌گذارد، تشخیص می‌دهند. این سه گروه عبارت‌اند از:

۱. اعصاب خودمختار

این‌ها مسئول فرآیندهای بدن هستند که شما نمی‌بینید، مانند تنفس، ضربان قلب و هضم.

۲. اعصاب حرکتی

این اعصاب مسئول حرکت عضلات مانند راه رفتن، صحبت کردن یا استفاده از دست یا بازو هستند.

۳. اعصاب حسی

اعصاب حسی که احساساتی مانند دما، درد، لرزش یا لمس را از پوست دریافت می‌کنند.

نوروپاتی محیطی می‌تواند یک گروه عصبی، دو گروه یا هر سه را تحت تأثیر قرار دهد. گاهی اوقات فقط یک عصب را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به آن مونو نوروپاتی می‌گویند.

علائم نوروپاتی محیطی به نوع نوروپاتی بستگی دارد.

علائم نوروپاتی حرکتی عبارت‌اند از:

  • گرفتگی عضلات
  • تکان دادن
  • ضعف عضلانی
  • خالی شدن پا
  • تحلیل رفتن عضلات
  • فلج شدن

علائم نوروپاتی حسی عبارت‌اند از:

  • احساس گزگز و گزگز یا سوزن سوزن شدن
  • بی‌حسی
  • کاهش احساس درد یا گرما و سرما
  • افزایش درد ناشی از چیزهایی که نباید باعث درد شوند، مانند لمس سبک
  • سوزش یا درد شدید
  • از دست دادن تعادل یا هماهنگی

علائم نوروپاتی خودمختار عبارت‌اند از:

  • یبوست یا اسهال
  • نفخ، آروغ زدن یا احساس بیماری
  • غش یا سرگیجه هنگام ایستادن به دلیل فشارخون پایین
  • ضربان قلب سریع
  • زیاد یا کم عرق کردن
  • مشکلات عملکرد جنسی
  • از دست دادن کنترل روده
  • مشکل در تخلیه کامل مثانه

بازهم برای چندمین بار به مسئله‌ای که در بالا اشاره کردیم، تأکید می‌کنیم؛ نوروپاتی محیطی می‌تواند یک عصب (مونونوروپاتی)، دو یا چند عصب در نواحی مختلف (مونونوروپاتی چندگانه) یا بسیاری از اعصاب (پلی نوروپاتی) را تحت تأثیر قرار دهد. سندرم تونل کارپال نمونه‌ای از مونو نوروپاتی است. اکثر افراد مبتلابه نوروپاتی محیطی پلی نوروپاتی دارند.

این علائم می‌تواند باعث ایجاد چالش‌هایی در زندگی روزمره شود، مانند مشکل در راه رفتن یا خوابیدن به دلیل درد در پاها و…

علل ابتلا به نوروپاتی محیطی چیست؟

عوامل زیادی وجود دارد که می‌تواند دلایل نوروپاتی محیطی باشد، بنابراین تعیین منشأ آن اغلب دشوار است. نوروپاتی‌ها با یکی از سه روش زیر رخ می‌دهند:

نوروپاتی‌های اکتسابی توسط عوامل محیطی مانند سموم، تروما، بیماری یا عفونت ایجاد می‌شوند. دلایل شناخته‌شده نوروپاتی‌های اکتسابی عبارت‌اند از:

  • دیابت
  • چندین بیماری ارثی نادر
  • اعتیاد به الکل
  • تغذیه نامناسب یا کمبود ویتامین
  • انواع خاصی از سرطان و شیمی‌درمانی برای درمان آن‌ها استفاده می‌شود
  • شرایطی که در آن اعصاب به‌اشتباه توسط سیستم ایمنی بدن موردحمله قرار می‌گیرند یا در اثر واکنش بیش‌ازحد تهاجمی به خطر، آسیب می‌بیند.
  • داروهای خاص
  • بیماری کلیه یا تیروئید
  • عفونت‌هایی مانند بیماری لایم، زونا یا ایدز

همچنین نوروپاتی‌های ارثی چندان رایج نیستند. نوروپاتی‌های ارثی بیماری‌های اعصاب محیطی هستند که به‌طور ژنتیکی از والدین به فرزند منتقل می‌شوند. شایع‌ترین آن‌ها نوع بیماری شارکوماری‌توث است. این بیماری با ضعف در پاها و تا حدی بازوها مشخص می‌شود؛ علائمی که معمولاً بین اواسط کودکی تا ۳۰ سالگی ظاهر می‌شوند. همچنین نوروپاتی ایدیوپاتیک از یک علت ناشناخته است.

تقریباً یک‌سوم از تمام نوروپاتی‌ها به این ترتیب که تا به این لحظه خواندید، طبقه‌بندی می‌شوند.

نوروپاتی محیطی

 

انواع مختلف نوروپاتی محیطی چیست؟!

انواع بسیاری از نوروپاتی محیطی وجود دارد، پزشکان نوع بیماری شما را بر اساس گروهی از اعصابی که بر آن تأثیر می‌گذارد، تشخیص می‌دهند و عبارت‌اند از:

  • فقط ۱ عصب (مونونوروپاتی)
  • چندین عصب (مونونوریت مالتیپلکس)
  • تمام اعصاب بدن (پلی نوروپاتی)

پلی نوروپاتی شایع‌ترین نوع است و ابتدا طولانی‌ترین اعصاب را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین علائم معمولاً در پاها شروع می‌شود.

با گذشت زمان به تدریج روی اعصاب کوتاه‌تر تأثیر می‌گذارد، بنابراین به نظر می‌رسد که به سمت بالا پخش می‌شود و بعداً روی دست‌ها تأثیر می‌گذارد.

عوارض نوروپاتی محیطی چیست؟!

چشم‌انداز نوروپاتی محیطی بسته به علت زمینه‌ای و اعصاب آسیب‌دیده متفاوت است.

اگر علت زمینه‌ای درمان شود، برخی موارد ممکن است با گذشت زمان بهبود یابد، در حالی که در برخی افراد آسیب ممکن است دائمی باشد یا به تدریج با گذشت زمان بدتر شود.

اگر علت زمینه‌ای نوروپاتی محیطی درمان نشود، ممکن است در معرض خطر ابتلا به عوارض بالقوه جدی، مانند زخم پا که عفونی می‌شود، باشید.

این امر در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به قانقاریا شود و در موارد شدید ممکن است به این معنی باشد که پا باید قطع شود.

نوروپاتی محیطی ممکن است بر اعصاب کنترل‌کننده عملکرد خودمختار قلب و سیستم گردش خون (نوروپاتی اتونوم قلبی عروقی) تأثیر بگذارد.

چه گزینه‌هایی برای درمان نوروپاتی محیطی داریم؟

درمان علائم نوروپاتی محیطی بر درمان اختلال زمینه‌ای متمرکز است. اگر علت دیابت باشد، تمرکز بر کنترل قند خون است. اگر کمبود ویتامین باعث ایجاد مشکل شده است، اصلاح کمبود آن درمان است.

بسیاری از درمان‌ها می‌توانند تسکین دهند و به شما کمک کنند به فعالیت‌های معمول خود بازگردید. گاهی اوقات ترکیبی از درمان‌ها بهترین نتیجه را دارد.

اما باید به یاد داشته باشید که، همه علل زمینه‌ای نوروپاتی قابل‌درمان نیستند!

درد عصبی را می‌توان با داروهای تجویز شده‌ای به نام عوامل درد نوروپاتیک درمان کرد، زیرا مسکن‌های استاندارد اغلب مؤثر نیستند.

اگر علائم دیگری مرتبط با نوروپاتی محیطی دارید، ممکن است نیاز به درمان جداگانه داشته باشید. برای مثال، درمان ضعف عضلانی ممکن است شامل فیزیوتراپی و کمک راه رفتن باشد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر متوجه سوزن سوزن شدن، ضعف یا درد غیرمعمول در دست‌ها یا پاهای خود شدید فوراً به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. تشخیص و درمان زودهنگام بهترین فرصت را برای کنترل علائم و جلوگیری از آسیب بیشتر به اعصاب محیطی ارائه می‌دهد.